Symbol wybitnej tradycji muzycznej, która łączy pokolenia
Geniusz Chopina inspiruje rzesze twórców wszelkich dyscyplin sztuki, w tym filmu, poczynając od kina niemego po animacje. Jak dotąd powstało około osiemdziesięciu obrazów opowiadających o życiu największego polskiego kompozytora i pianisty.
Pełną wigoru, radości, niepokojów i uniesień warszawską młodość Chopina ukazał tuż po wojnie film Aleksandra Forda, który dzieło wyreżyserował i napisał do niego scenariusz, oczywiście w duchu socrealizmu. Chopin Forda miał gorący temperament i był zaangażowanym politycznie, natchnionym artystą-rewolucjonistą.
Amerykańsko-brytyjska produkcja z 1991 roku to film kostiumowy, choć bywa nazywany komedią. Hugh Grant w roli Chopina, Judy Davis jako George Sand oraz inne gwiazdy w obsadzie nie zapewniły jednak filmowi sukcesu, na jaki według mnie zasługuje. „Impromptu” to świetne aktorstwo i bardzo interesujący scenariusz.
Na początku była sztuka Jarosława Iwaszkiewicza. Publikowano ją w odcinkach na łamach "Skamandra" w latach 1936–1937, a premierę owa „komedja w trzech aktach” miała w warszawskim Teatrze Małym. Następnie „Lato w Nohant” zostało sfilmowane, jak dotąd pięć razy. Jest to opowieść o ostatnim wspólnym lecie Fryderyka Chopina i George Sand.
W 1991 roku Andrzej Żuławski nakręcił film opowiadający o dwóch dniach z życia Chopina podczas letniego przyjęcia w Nohant u George Sand. Francusko-niemiecka produkcja nosi tytuł „Błękitna nuta”. Jest to, jak zawsze w twórczości tego reżysera, kino głębokiego egzystencjalnego niepokoju i intensywności emocjonalnej.
W nowym tysiącleciu powstało już kilkadziesiąt filmów o Fryderyku Chopinie - biograficznych, muzycznych, dokumentalnych, w tym produkcji polskich i międzynarodowych. Dowodzi to nie tylko nieustannego rozprzestrzeniania się recepcji Chopina w świecie, ale przede wszystkim potrzeby głębokiego poznania kompozytora i osobistego z nim zbliżenia.
Pragnienie upamiętnienia i uczczenia Chopina w wielkim stylu kierowało Jerzym Antczakiem, który w 2002 roku wyreżyserował i wyprodukował dramat biograficzny „Pragnienie miłości” obejmujący całe dorosłe życie Fryderyka.
Pod koniec życia Chopin spędził osiem miesięcy w Wielkiej Brytanii, o czym opowiada film „Ostatnia podróż”, fabularyzowany dokument z 1999 roku. Pozostawiając za sobą paryskie wrzenie Wiosny Ludów oraz bolesne wspomnienia związku z George Sand, Fryderyk liczył chyba na spokojną odmianę losu. Spotkały go jednak nuda, samotność, koncertowanie ponad siły i znaczne pogorszenie stanu zdrowia.
Wprawdzie pierwsi uczestnicy Konkursu Chopinowskiego wyjdą na estradę Filharmonii Narodowej 3 października, ale emocje już są bardzo duże. Tak było i we wtorkowy wieczór w Zamku Królewskim podczas losowania kolejności występów.
Dang Thai Son był pierwszym azjatyckim pianistą, który zdobył I nagrodę w Konkursie Chopinowskim. Nie był jednak jedynym bohaterem Konkursu z 1980 roku. Rozegrała się wówczas batalia o Ivo Pogorelića, która przyćmiła nieco sukces skromnego Wietnamczyka.
Decyzję o starcie w Konkursie Chopinowskim podjął we wrześniu 2024 roku. - Otworzyłem regulamin, wczytałem się w niego i ustaliłem z panią profesor program – mówi „Rzeczpospolitej” Michał Basista, pianista z Polski, który weźmie udział w tegorocznej edycji Konkursu Chopinowskiego.
W muzyce nie chodzi o medale czy pieniądze, ale o emocje odbiorców – mówi Zuzanna Sejbuk, jedyna kobieta w 13-osobowej reprezentacji Polski w Konkursie Chopinowskim 2025. Wydarzenie rusza jutro w Warszawie.
Bardzo trudno jest oddać w słowach po koncercie to, czemu oddało się ciało i duszę – mówi Ivo Pogorelić jeden z najbardziej ekscentrycznych pianistów, bohater skandalu na Konkursie Chopinowskim 1980 roku.
W czwartek 2 października odbędzie się koncert inaugurujący XIX edycję Konkursu Chopinowskiego, a już dzień później rozpoczną się zmagania pianistów z całego świata. – Dopinamy prace na ostatni guzik – mówi „Rzeczpospolitej” Aleksander Laskowski, rzecznik prasowy Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, instytucji zajmującej się organizacją wydarzenia.
Muzyki Fryderyka Chopina nie sposób zamknąć w jednej kategorii czy jednym nurcie. Tworzył on we własnym stylu, niezwykle wyrazistym, odrębnym. Styl ten, za sprawą swojej wyjątkowej ekspresji i nowatorstwa, był inspiracją dla całych pokoleń kompozytorów, muzyków i artystów innych dziedzin.
Lubił się wygłupiać, miał dar naśladowania, był spontaniczny. Tymczasem utrwalono w Polakach wizerunek Fryderyka Chopina jako statecznego mężczyzny, schorowanego i flegmatycznego emeryta, mędrca, takiej potwornie smutnej postaci - mówi Michał Kwieciński, reżyser.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
