Symbol wybitnej tradycji muzycznej, która łączy pokolenia
Warszawa na czas Konkursu Chopinowskiego staje się światową stolicą pianistyki. Zjeżdżają tu najwięksi pianiści świata oraz miłośnicy muzyki największego z polskich kompozytorów, którzy chcą słuchać występów uczestników na żywo. Miasto w tym czasie żyje Chopinem.
Konkurs Chopinowski 2025
Geniusz Chopina inspiruje rzesze twórców wszelkich dyscyplin sztuki, w tym filmu, poczynając od kina niemego po animacje. Jak dotąd powstało około osiemdziesięciu obrazów opowiadających o życiu największego polskiego kompozytora i pianisty.
Pełną wigoru, radości, niepokojów i uniesień warszawską młodość Chopina ukazał tuż po wojnie film Aleksandra Forda, który dzieło wyreżyserował i napisał do niego scenariusz, oczywiście w duchu socrealizmu. Chopin Forda miał gorący temperament i był zaangażowanym politycznie, natchnionym artystą-rewolucjonistą.
Amerykańsko-brytyjska produkcja z 1991 roku to film kostiumowy, choć bywa nazywany komedią. Hugh Grant w roli Chopina, Judy Davis jako George Sand oraz inne gwiazdy w obsadzie nie zapewniły jednak filmowi sukcesu, na jaki według mnie zasługuje. „Impromptu” to świetne aktorstwo i bardzo interesujący scenariusz.
Na początku była sztuka Jarosława Iwaszkiewicza. Publikowano ją w odcinkach na łamach "Skamandra" w latach 1936–1937, a premierę owa „komedja w trzech aktach” miała w warszawskim Teatrze Małym. Następnie „Lato w Nohant” zostało sfilmowane, jak dotąd pięć razy. Jest to opowieść o ostatnim wspólnym lecie Fryderyka Chopina i George Sand.
W 1991 roku Andrzej Żuławski nakręcił film opowiadający o dwóch dniach z życia Chopina podczas letniego przyjęcia w Nohant u George Sand. Francusko-niemiecka produkcja nosi tytuł „Błękitna nuta”. Jest to, jak zawsze w twórczości tego reżysera, kino głębokiego egzystencjalnego niepokoju i intensywności emocjonalnej.
W nowym tysiącleciu powstało już kilkadziesiąt filmów o Fryderyku Chopinie - biograficznych, muzycznych, dokumentalnych, w tym produkcji polskich i międzynarodowych. Dowodzi to nie tylko nieustannego rozprzestrzeniania się recepcji Chopina w świecie, ale przede wszystkim potrzeby głębokiego poznania kompozytora i osobistego z nim zbliżenia.
Pragnienie upamiętnienia i uczczenia Chopina w wielkim stylu kierowało Jerzym Antczakiem, który w 2002 roku wyreżyserował i wyprodukował dramat biograficzny „Pragnienie miłości” obejmujący całe dorosłe życie Fryderyka.
Pod koniec życia Chopin spędził osiem miesięcy w Wielkiej Brytanii, o czym opowiada film „Ostatnia podróż”, fabularyzowany dokument z 1999 roku. Pozostawiając za sobą paryskie wrzenie Wiosny Ludów oraz bolesne wspomnienia związku z George Sand, Fryderyk liczył chyba na spokojną odmianę losu. Spotkały go jednak nuda, samotność, koncertowanie ponad siły i znaczne pogorszenie stanu zdrowia.
Na czas finałów w Konkursie Chopinowskim Orlen uruchamia Strefy Melomana. W siedmiu miastach Polski – w Warszawie, Płocku, Gdańsku, Lublinie, Szczecinie, Wrocławiu i Białymstoku – można będzie posłuchać muzyki na żywo, wziąć udział w warsztatach dla rodzin i szkół oraz w spotkaniach z autorami a także posłuchać transmisji z przesłuchań finałowych.
Zapraszamy do wysłuchania rozmowy z Pawłem Kowalskim podsumowującej II etap Konkursu.
Adam Kałduński ma 29 lat. Od siedmiu lat pracuje nad swoim warsztatem samodzielnie, w Konkursie Chopinowskim startuje po raz drugi. Jako jeden z czterech reprezentantów Polski przeszedł do drugiego etapu
Yehuda Prokopowicz to 20-letni pianista, jeden z czwórki Polaków, którzy przeszli do II etapu tegorocznej edycji Konkursu Chopinowskiego. Fortepian uważa za najdoskonalszy instrument, a Chopina za wspaniałego artystę, który potrafił stworzyć poruszające dzieła o niezwykłym brzmieniu i silnym ładunku emocjonalnym.
Mamy w kraju talenty, ale nie mamy funduszy na ich promocję. Bez pomocy państwa tego nie zmienimy – mówi Tomasz Strahl, rektor Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina.
Konkurs Chopinowski to jedno z najbardziej liczących się wydarzeń muzycznych na świecie. Co pięć lat Warszawa staje się stolicą światowej pianistyki, goszcząc najwybitniejszych wirtuozów. Orlen wspiera organizatora konkursu, by muzyka Chopina mogła dotrzeć do jak najszerszego grona.
Piotr Alexewicz jako jeden z czerech Polaków przeszedł do drugiego etapu w tegorocznej edycji Konkursu Chopinowskiego. W dzieciństwie śpiewał w chórze, marzył o byciu dyrygentem. Grał na fortepianie od najmłodszych lat, ale na dobre przekonał się do tego instrumentu jako dwunastolatek.
Wprawdzie pierwsi uczestnicy Konkursu Chopinowskiego wyjdą na estradę Filharmonii Narodowej 3 października, ale emocje już są bardzo duże. Tak było i we wtorkowy wieczór w Zamku Królewskim podczas losowania kolejności występów.
Dang Thai Son był pierwszym azjatyckim pianistą, który zdobył I nagrodę w Konkursie Chopinowskim. Nie był jednak jedynym bohaterem Konkursu z 1980 roku. Rozegrała się wówczas batalia o Ivo Pogorelića, która przyćmiła nieco sukces skromnego Wietnamczyka.
Decyzję o starcie w Konkursie Chopinowskim podjął we wrześniu 2024 roku. - Otworzyłem regulamin, wczytałem się w niego i ustaliłem z panią profesor program – mówi „Rzeczpospolitej” Michał Basista, pianista z Polski, który weźmie udział w tegorocznej edycji Konkursu Chopinowskiego.
W muzyce nie chodzi o medale czy pieniądze, ale o emocje odbiorców – mówi Zuzanna Sejbuk, jedyna kobieta w 13-osobowej reprezentacji Polski w Konkursie Chopinowskim 2025. Wydarzenie rusza jutro w Warszawie.
Bardzo trudno jest oddać w słowach po koncercie to, czemu oddało się ciało i duszę – mówi Ivo Pogorelić jeden z najbardziej ekscentrycznych pianistów, bohater skandalu na Konkursie Chopinowskim 1980 roku.
W czwartek 2 października odbędzie się koncert inaugurujący XIX edycję Konkursu Chopinowskiego, a już dzień później rozpoczną się zmagania pianistów z całego świata. – Dopinamy prace na ostatni guzik – mówi „Rzeczpospolitej” Aleksander Laskowski, rzecznik prasowy Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, instytucji zajmującej się organizacją wydarzenia.
Muzyki Fryderyka Chopina nie sposób zamknąć w jednej kategorii czy jednym nurcie. Tworzył on we własnym stylu, niezwykle wyrazistym, odrębnym. Styl ten, za sprawą swojej wyjątkowej ekspresji i nowatorstwa, był inspiracją dla całych pokoleń kompozytorów, muzyków i artystów innych dziedzin.
Lubił się wygłupiać, miał dar naśladowania, był spontaniczny. Tymczasem utrwalono w Polakach wizerunek Fryderyka Chopina jako statecznego mężczyzny, schorowanego i flegmatycznego emeryta, mędrca, takiej potwornie smutnej postaci - mówi Michał Kwieciński, reżyser.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
