Rozdział Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości to dobre rozwiązanie

dr Michał Bieniak

adwokat

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Jest to absolutnie wskazane. Połączenie funkcji politycznej (ministra) z funkcją prokuratora generalnego jest sytuacją, umożliwiającą używanie prokuratury do celów politycznych. Widzieliśmy to w ostatnich latach w sposób ewidentny, ale zdarzało się, to również w przeszłości, za rządów innych partii, aniżeli PiS.

Rafał Adamus

Radca prawny, arbiter w sądownictwie polubownym

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Nie ma sensu wywodzić rodu od Mendoga ale warto przypomnieć, że w latach 1918-1928 prokuratura w II Rzeczpospolitej funkcjonowała zgodnie z przepisami państw zaborczych. Dekretem z 1919 r. powołano Prokuratora Naczelnego, którym miał być z urzędu Minister Sprawiedliwości. W ujednoliconych przepisach o prokuraturze obowiązujących od 1929 r. Prokurator Naczelny był jednocześnie Ministrem Sprawiedliwości. W PRL w 1950 r. wyodrębniono Prokuratora Generalnego ze struktur Ministerstwa Sprawiedliwości. W opozycji do PRL funkcje Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości zostały połączone w roku 1990, w następstwie ustaleń Okrągłego Stołu. Chodziło wówczas o to, aby poprzez połączenie tych funkcji, prokuratura podlega kontroli parlamentarnej. Krótki epizod niezależności Prokuratura Generalnego (2010-2016) -któremu funkcje powierzył prezydent prof. Lech Kaczyński - miał pewne mankamenty, co przyznawał sam Prokurator Generalny Andrzej Seremet. Konstytucja z 1997 roku nie stoi na przeszkodzie rozdzieleniu funkcji Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości. W Europie jest z tym różnie. W modelu francuskim wszyscy prokuratorzy podlegają Ministrowi Sprawiedliwości (w roli „Strażnika Pieczęci”). W modelu włoskim prokuratura jest niezależna od Ministra Sprawiedliwości, a podlega ona Najwyższej Radzie Sądownictwa. Według modelu niemieckiego zwierzchnikiem prokuratury jest Federalny Prokurator Generalny. Podlega on jednak organizacyjnie Federalnemu Ministrowi Sprawiedliwości. Zatem możliwe są różne formy ustrojowe prokuratury. Minister Sprawiedliwości jest jednak politykiem. Z kolei prokuratura jest instytucją hierarchicznie podporządkowaną Prokuratorowi Generalnemu. Miliony lat ewolucji wykształciły u homo sapiens instynkt stadny, który może w naturalny sposób utrudniać zachowanie obiektywizmu, jeżeli chodzi o sprawy dotyczące kolegów partyjnych i oponentów politycznych. Nie ma sensu, aby przepisy o ustroju prokuratury wodziły na pokuszenie naturę człowieka. Można sobie przecież wyobrazić, że w przyszłości funkcję Ministra Sprawiedliwości przejmie osoba antypaństwowa, o bardzo niskiej kulturze prawnej, zainteresowana wyłącznie interesem swojej partii, która będzie kierowała prokuraturą w sposób jawnie stronniczy, a nawet będzie wykorzystywała prokuraturę do walki politycznej. Wobec ryzyka takiej dewastacji prokuratury w przyszłości rozdzielenie wspomnianych funkcji jest niezbędne. Polska ma przy tym krótkie tradycje prawdziwej demokracji (demokracja szlachecka, demokracja sanacyjna, demokracja ludowa były ersatzami udającymi demokrację) zatem i znaczenie słów „przyzwoitość polityczna” może być – jak napisał poeta – „zmieniona chytrze przez krętaczy”.

Tomasz Safjański

dr hab. prof. AWSB

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Rozdział przedmiotowych stanowisk to słuszny i konieczny - przy czym niejedyny i nie najważniejszy – krok do osiągnięcia celów jakimi są zapewnienie apolityczności i profesjonalizmu działania Prokuratura Generalnego i prokuratury. Równie ważne jest postawienie kandydatom wysokich wymagań etycznych oraz w zakresie kompetencji i kwalifikacji zawodowych czy zagwarantowanie ponadpartyjnego trybu powoływania, odwoływania oraz działania Prokuratora Generalnego m.in. poprzez przyjęcie zasady kadencyjności bez możliwości jej ponowienia. Istotne jest aby ograniczyć przede wszystkim dominację czynników partyjnych i rządowych w obsadzaniu i bieżącym oddziaływaniu na Prokuratora Generalnego, co było dotychczas główną dysfunkcją systemu. W tym kontekście przedstawione 19 stycznia 2024 r. przez Ministerstwo Sprawiedliwości założenia nowelizacji ustawy należy uznać za właściwe. Należy pamiętać, że w polskich warunkach co do zasady podległość instytucji pod parlament nie gwarantuje jej niezależności. Z tego powodu wprowadzenie autonomii budżetowej prokuratury jest kluczowe. W tym kontekście nie odmawiam również słuszności przyznania określonych uprawnień w zakresie wpływu na obsadzanie omawianego stanowiska grupie obywateli (choć próg 2000 osób jest zbyt niski), środowisku zawodowemu prokuratorów (próg 200 jest natomiast zbyt wysoki). Należy precyzyjnie określić zakres uprawnień Prokuratora Generalnego. Trzeba przywrócić Prokuratorowi Generalnemu kompetencje dotyczące kontroli nad czynnościami operacyjno-rozpoznawczymi. Należy także powrócić do dyskusji nad utworzeniem niezależnego organu kontroli stosowania czynności operacyjno-rozpoznawczych - w tym kontroli operacyjnej - na które pisemną zgodę wyraża właściwy prokurator. Ten ostatni postulat był doktrynalnie akcentowany przez Adama Bodnara w okresie sprawowania urzędu Rzecznika Praw Obywatelskich vide raport „Osiodłać Pegaza” z 2019 r. Należy zaznaczyć, że dyskutowane rozwiązania nie będą bez wpływ również na skuteczność działania Policji oraz innych formacji ustawowo uprawnionych do prowadzenia czynności operacyjno-rozpoznawczych i dochodzeniowo śledczych.

Jacek Męcina

Prof. dr hab. Jacek Męcina Uniwersytet Warszawski, doradca Zarządu Konfederacja Lewiatan

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Najważniejszym celem jest zapewnienie niezależności i apolityczności tej funkcji.

Robert Grzeszczak

Prawnik, profesor nauk społecznych, profesor zwyczajny, wykładowca, kierownik Centrum Badań Ustroju Unii Europejskiej Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Znowelizowana w 2016 roku ustawa  - Prawo o prokuraturze, stworzyła stan, w którym praktycznie zlikwidowano niezależność prokuratury od organów władzy wykonawczej i ustawodawczej. Ten stan nie mieści się w modelu ustrojowym państwa prawa oraz standardom Rady Europy oraz Unii Europejskiej.

Piotr Podgórski

Radca prawny

Odp: Zgadzam się

Rozdzielenie funkcji Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego jest właściwym kierunkiem w stronę utworzenia prokuratury niezależnej od władzy wykonawczej. Należy wyeliminować sytuację, w której Prokurator Generalny i polityk w jednej osobie (członek Rady Ministrów), kieruje prokuraturą wydając zarządzenia, wytyczne i polecenia, w tym polecenia o treści czynności procesowych. Prokuratura w żadnym razie nie może być narzędziem w rękach rządu i nie może służyć jego celom. I nawet, gdy przy unifikacji urzędu Prokuratora Generalnego i funkcji Ministra Sprawiedliwości do takich zjawisk nie dochodzi, to trzeba zrobić wszystko, aby wyeliminować wszelką (ewentualną) sposobność do tego rodzaju działań. Należy zatem wprowadzić całkowity rozdział pomiędzy funkcją Ministra Sprawiedliwości a Prokuratora Generalnego tak, aby nie były one sprawowane w ramach władzy wykonawczej. Niezależność od władzy wykonawczej oznacza zapewnienie gwarancji konstruktywnej kontroli wszelkich naruszeń prawa dokonanych przez rządzących. Miejsce prokuratury w monteskjuszowskim trójpodziale powinno być w obszarze władzy sądowniczej.

Krzysztof Koźmiński

Partner zarządzający w kancelarii Jabłoński Koźmiński i Wspólnicy Adwokaci i Radcowie Prawni.

Odp: Nie zgadzam się

Nie przekonują mnie zaprezentowane argumenty oraz generalna idea proponowanego rozwiązania. Rozumiem, że celem projektodawcy jest rozdzielenie prokuratury od bieżącej polityki i podniesienie jej efektywności, co samo w sobie brzmi dobrze. Problem w tym, że nie wierzę w skuteczność formalnych podziałów i procedur, a jak pokazuje doświadczenie - pozwalają one rządzącym politykom (ministrowi lub innemu reprezentantowi rządu) zasłaniać się niezależnością danej instytucji, brakiem możliwości oddziaływania na jej funkcjonowanie oraz uchylać się od odpowiedzialności za ewentualne błędy. Choć dla opinii publicznej i społeczeństwa podział taki wydaje się atrakcyjny, wywołując wrażenie odseparowania polityków od szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwości - w praktyce korzystają na nim ci drudzy, którzy zyskują wygodną wymówkę, zachowując jednocześnie najróżniejsze możliwości formalnego oraz faktycznego oddziaływania na prokuraturę. A pamiętajmy, że jednym z fundamentalnych zadań rządu jest zapewnienie bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, w tym zwalczanie przestępczości. Pozwolę sobie przy okazji zaprezentować pogląd bardziej ogólny, a raczej mało popularny. Uważam, że źródłem wielu problemów polskiego życia publicznego - w tym niedostatecznej efektywności instytucji publicznych, zawodności procedur oraz braku odpowiedzialności decydentów - jest przesadnie rozumiany podział władzy. Widzimy to już na poziomie konstytucyjnym, ustawodawca poddaje się podobnej tendencji: mnożąc organy, dzieląc kompetencje oraz wprowadzając skomplikowane procedury angażujące wiele podmiotów w proces decyzyjny. Tymczasem, o ile generalna zasada podziału władzy na poziomie ustrojowym ma ewidentne zalety, nie powinien prowadzić do anarchii, paraliżu decyzyjnego i słabości instytucji publicznych.

Krystyna Chojnicka

Profesor dr hab., em. UJ, członek korespondent PAN

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Chociaż oddzielenie PG i MS uważam za konieczne, to jednak nie sądzę, żeby było to obecnie możliwe i skuteczne. Z jednej strony nie ma nadziei na uzyskanie podpisu prezydenta pod taką nowelizacją ustawy, ale przede wszystkim jestem zdania, że zagadnienie to powinno zostać uregulowane nie w drodze nowelizacji, lecz w całkowicie nowej ustawie kompleksowo regulującej strukturę i działanie prokuratury. Jako absolutnie konieczne w tej nowej ustawie uważam także likwidację jednego z organów: prokuratury generalnej lub krajowej i scalenie ich kompetencji w jednym organie, całkowicie apolitycznym, zgodnie z art. 103 i 108 Konstytucji, dotychczas permanentnie ignorowanym. Analogicznie do dyskusji na temat zmiany Konstytucji, w której podkreśla się znaczenie tzw. "momentu konstytucyjnego", uważam, że "moment" taki dla rozdzielenia stanowisk MS i PG obecnie nie istnieje, przeciwnie nawet, stan obecny ułatwia MS podejmowanie decyzji, poza tym generalnie jestem zdania, że proponowane ad hoc nowelizacje psują prawo i umożliwiają szereg interpretacji często sprzecznych z intencjami ustawodawcy.

Ireneusz Cezary Kamiński

Profesor INP PAN. Specjalizuje się w prawie międzynarodowym publicznym, prawie praw człowieka, prawie porównawczym i teorii prawa. W latach 2014-2016 był sędzią ad hoc w Europejskim Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu.

Odp: Zgadzam się

Ze względów ustrojowych praktycznych (specyfika funkcji prokuratorskich) widzę zasadność rozdzielenia roli Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego. Jednocześnie nie uważam, by proponowana zmiana mogła zagwarantować niezależność PG od polityków i polityki.

Dariusz Pluta

Adwokat

Odp: Nie mam zdania

Bardzo chętnie ,zapoznałbym się z porównawczą analizą/badaniem efektywności i skuteczności działań prokuratury, z okresu kiedy takie rozdzielenie już funkcjonowało, z okresem ostatnim kiedy tego rozdzielenia nie ma . Byłby to ważny element, aby wyrobić sobie zdanie ,w oparciu o takie kryteria . Należy przy tym pamiętać ,że skutkiem ewentualnego rozdzielenia ,będzie utrata parlamentarnej kontroli nad działalnością prokuratury , której najdalej idącą formą jest możliwość odwołania Ministra Sprawiedliwości - Prokuratora Generalnego. Innym skutkiem takiego rozdzielenia , będzie swego rodzaju ,,zdjęcie" z rządu , odpowiedzialności za funkcjonowanie prokuratury, będącej przecież jedną z kluczowych instytucji których zadaniem jest zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom. Każdy z alternatywnych modeli ma nie tylko swoje wady i zalety ale przede wszystkim obiektywne skutki które powinny być przedmiotem społecznej debaty i to nie tylko w gronie prawników .

Stanisław Biernat

Profesor dr hab. Uniwersytet Jagielloński

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Doświadczenia ostatnich lat wskazuje, że równoczesne sprawowanie funkcji MS i PG pozwalała w praktyce na podporządkowanie prezesów sądów i prokuratorów ze szkodami dla zasad państwa prawa.

Katarzyna Gajowniczek-Pruszyńska

Adwokat, obrończyni w procesach karnych, wicedziekan ORA Warszawa

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Jest to niezbędne dla rozdzielenia funkcji o charakterze politycznym MS i funkcji, która winna pozostać wolna w jak największym stopniu od nacisków politycznych. Warto wskazać że PG może być stroną w każdej sprawie karnej a na pewno może polecać prowadzenie określony postępowań. Może i jest obecnie narzędziem nie tylko w zakresie spraw oczywistych, ale przed wszystkim narzędziem oddziaływania i represji, które mogą być stosowane na zlecenie polityczne. Także dla niezależności urzędu prokuratura i budowania jego autorytetu należy niezwłocznie rozdzielić oba urzędy.

dr Michał Bieniak

adwokat

Odp: Zgadzam się

Założenia są obiecujące, ale diabeł tkwi w szczegółach, więc zaczekajmy na projekt ustawy. Poza tym obawiam się, po doświadczeniach ostatnich ośmiu lat, że bez umocowania rozdziału tych funkcji w Konstytucji, zawsze politycy będą mieli pokusę, żeby stan ten zmienić.

Rafał Adamus

Radca prawny, arbiter w sądownictwie polubownym

Odp: Zgadzam się

Niezależność Prokuratora Generalnego od politycznych wpływów jest stanem idealnym i raczej niemożliwym do osiągnięcia. Niemniej wpływ polityków na prokuraturę można odpowiednio zminimalizować albo utrudnić. Oczywiście wszystko zależy od ostatecznego kształtu prawa. Od projektu do ustawy jest długa droga.

Michał Romanowski

Profesor dr hab. prawa, Wydział Prawa i Administracji Uniwersytet Warszawski, adwokat w Romanowski i Wspólnicy

Odp: Zgadzam się

Nowe przepisy zmierzają we właściwym kierunku. Docelowo niezależność prokuratury od rządu powinna mieć umocowanie w Konstytucji. Prokuratura jest bowiem bardzo ważną częścią wymiaru sprawiedliwości, którego istotnym zadaniem jest bycie watchdogiem i bodyguardem praw i wolności człowieka przed nadużywaniem władzy przez organy władzy publicznej tj. przed przestępstwem z art. 231 Kodeksu karnego. Całkiem niezła polska Konstytucja zawiera bardzo poważny błąd, że pominęła Prokuraturę jako organ konstytucyjny. Doświadczenia rządów PiS 2015-2023 "ukoronowane" absurdalną i urągającą wszelkim regułom zdrowego rozsądku zasadą, że Prokurator Krajowy jako zastępca Prokuratora Generalnego jest szefem swojego zwierzchnika jakim jest Prokurator Generalny dowodzą stopień zniszczenia idei niezależnej prokuratury przez polityków PiS zmierzających do podporządkowania władzy wykonawczej wymiaru sprawiedliwości i mediów.

Jacek Męcina

Prof. dr hab. Jacek Męcina Uniwersytet Warszawski, doradca Zarządu Konfederacja Lewiatan

Odp: Zgadzam się

Tak zaproponowany mechanizm gwarantuje niezależność. Pozytywnie oceniam zapisy rozszerzające krąg podmiotów uprawnionych do wskazywania kandydatów.

Robert Grzeszczak

Prawnik, profesor nauk społecznych, profesor zwyczajny, wykładowca, kierownik Centrum Badań Ustroju Unii Europejskiej Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

Odp: Zgadzam się

Każda regulacja nie zagwarantuje per se pożądanego stanu bez właściwej praktyki, a ta wymaga dodatkowych aktów wykonawczych oraz utrwalonej praktyki jej stosowania.

Piotr Podgórski

Radca prawny

Odp: Zgadzam się

Popieram zaproponowany w założeniach nowelizacji ustawy, rozszerzony katalog podmiotów uprawnionych do zgłaszania kandydatów na Prokuratora Generalnego, wprowadzając do tego katalogu środowisko zawodowe prokuratorów oraz środowisko obywatelskie. Do podmiotów uprawnionych do zgłoszenia kandydatów zaliczono bowiem grupę 60 prokuratorów w stanie czynnym oraz organizacje pozarządowe, których głównym przedmiotem działania jest ochrona praw człowieka lub obrona praworządności. Nie mamy tutaj jeszcze konkretnego projektu ustawy, ale wydaje się, że ten kierunek jest słuszny i ogranicza wpływ administracji rządowej na proces wyboru Prokuratora Generalnego. Wzmocnienie niezależnej od zewnętrznych czynników politycznych pozycji Prokuratora Generalnego zapewnia przyjęte w założeniach do projektu ustawy wyłączenie możliwości powtórzenia kadencji przez Prokuratora Generalnego. Niezależność instytucjonalną od władzy wykonawczej ma również zapewnić mechanizm powoływania Prokuratora Generalnego przez instytucje niepowiązane ustrojowo z egzekutywą oraz powoływanie Prokuratora Generalnego przez Sejm za zgodą Senatu. Na aprobatę zasługują również przewidziane w założeniach nowelizacji ustawy wymogi kwalifikacyjne do powołania na stanowisko Prokuratora Generalnego: co najmniej 20-letni nieprzerwany staż na stanowisku prokuratora w stanie czynnym oraz konieczność wykazania przez kandydata niewykonywania innego zawodu w ciągu 10 lat bezpośrednio przed zgłoszeniem kandydatury na stanowisko Prokuratora Generalnego.

Ireneusz Cezary Kamiński

Profesor INP PAN. Specjalizuje się w prawie międzynarodowym publicznym, prawie praw człowieka, prawie porównawczym i teorii prawa. W latach 2014-2016 był sędzią ad hoc w Europejskim Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu.

Odp: Zdecydowanie się nie zgadzam

To pozorna zmiana, która nie doprowadzi do uwolnienia PG od polityki i politycznych wpływów. Mechanizm wyboru (obie izby parlamentu) jest jednoznacznie polityczny. Być może wymóg kwalifikowanej większości sanowałby tę sytuację, ale należy pamiętać o dysfunkcjonalności takiego mechanizmu w warunkach ostrej polaryzacji politycznej, vide paraliż wyborów do włoskiego Sądu Konstytucyjnego przez niemal dwa lata w połowie poprzedniej dekady, czy trwająca od 2018 r. blokada wyboru członków hiszpańskiej KRS/Rady Sądownictwa (Consejo General del Poder Judicial). Skoro odpolitycznienie/depolityzacja jest - w mojej opinii - niemożliwa, być może rozwiązaniem jest ... polityzacja. A więc np. dwóch pg (lub pg i jego pierwszy zastępca z bardzo dużymi uprawnieniami) wybieranych łącznie; jeden wskazywany przez rządzących, drugi - przez opozycję. Wiem - to desperackie rozwiązanie, ale może takie tylko takie zostają na desperackie okoliczności/czasy. Mechanizm politycznego duetu (jeden z rządu, drugi z opozycji) istnieje w przypadku hiszpańskiego rzecznika praw obywatelskich (Defensor del Pueblo)

Dariusz Pluta

Adwokat

Odp: Nie zgadzam się

Przedstawione przez MS założenia przewidują wybór Prokuratora Generalnego przez zwykłą większość rządową w Sejmie i Senacie co oznacza, że przyszły Prokurator Generalny będzie wyłącznie rządowym nominatem ( a ściślej wyłącznie nominatem aktualnej koalicji rządowej) z demonstracyjnym pominięciem Prezydenta RP . Jest to oczywiście tryb i możliwy i demokratyczny, tyle tylko, że właśnie taki tryb wyboru szeregu osób obecnie sprawujących różne funkcje jest podważany i m.in takim osobom bardzo często odmawia się posiadania przymiotu ,, niezależności". Dlatego moim zdaniem przepisy które obecnie miałyby kreować nowe jednoosobowe funkcje /urzędy związane z istotną władzą i kompetencjami muszą wymuszać powszechny konsensus między wszystkimi najważniejszymi podmiotami politycznymi . Stąd ewentualny Prokurator Generalny nie tylko powinien być wybierany kwalifikowaną większością 2/3 ogólnej liczby posłów ale także za zgodą Senatu i Prezydenta RP.

Stanisław Biernat

Profesor dr hab. Uniwersytet Jagielloński

Odp: Zgadzam się

Jest szansa na niezależność, choć wiele zależy od cech personalnych i okoliczności sprawowania funkcji.

Arkadiusz Radwan

Profesor Uniwersytetu Witolda Wielkiego w Kownie, dr hab. nauk prawnych, adwokat

Odp: Nie zgadzam się

Wybór przez Sejm za zgodą Senatu to jest rozwiązanie suboptymalne, ponieważ zazwyczaj większość senacka pokrywa się z większością sejmową. Lepszym rozwiązaniem byłoby przewidzenie wyboru przez Sejm większością 3/5 głosów (przy zatwierdzeniu przez Senat albo bez), alternatywnie przedstawienie przez Sejm trzech kandydatów Prezydentowi, spośród których prezydent dokonuje wybory Prokuratora Generalnego.

dr Tomasz Snarski

Adwokat Kancelaria Adwokacka Tomasz Snarski, Uniwersytet Gdański

Odp: Zgadzam się

Jest oczywiste, że proponowane przepisy zmierzają do zagwarantowania niezależności Prokuratura Generalnego od politycznych wpływów. Jednakowoż trzeba pamiętać, że równie ważna jest troska o odpowiednią kulturę polityczną, która przecież będzie przekładała się na praktykę stosowania prawa. Możliwe są różne rozwiązania ustrojowe, natomiast trzeba pamiętać o tym, że nawet najlepsze rozwiązania nie zagwarantują niezależności, jeżeli nie będzie odpowiedniej kultury politycznej.

dr Michał Bieniak

adwokat

Odp: Zgadzam się

Bez autonomii finansowej trudno będzie mówić o faktycznej niezależności prokuratury.

Rafał Adamus

Radca prawny, arbiter w sądownictwie polubownym

Odp: Zgadzam się

Autonomię finansową należałoby zaliczyć do jednych z gwarancji niezależności prokuratury. Autonomia nie powinna oznaczać swobody.

Jacek Męcina

Prof. dr hab. Jacek Męcina Uniwersytet Warszawski, doradca Zarządu Konfederacja Lewiatan

Odp: Zgadzam się

Propozycja autonomii jest słuszna, przy założeniu odpowiednich mechanizmów kontroli przez Parlament i NIK

Robert Grzeszczak

Prawnik, profesor nauk społecznych, profesor zwyczajny, wykładowca, kierownik Centrum Badań Ustroju Unii Europejskiej Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

Autonomia finansowa jest jednym z podstawowych filarów niezależności organów w ogóle, w tym tych mieszczących się w systemie wymiaru sprawiedliwości.

Piotr Podgórski

Radca prawny

Odp: Zgadzam się

Wydaje się, że postulat autonomii finansowej Prokuratury Generalnej jest słuszny. Niezależny budżet ma wiele innych organów państwa. Warto zwrócić uwagę, że autonomia finansowa również w pewnym stopniu zapewniłaby prokuraturze niezależność.

Stanisław Biernat

Profesor dr hab. Uniwersytet Jagielloński

Odp: Zdecydowanie się zgadzam

To jest istotny element niezależności PG, choć i tak ostatnie słowo będzie mieć parlament uchwalający budżet.