Rozszerzenie UE w polu zainteresowania nowego polskiego komisarza

Jeśli nie Sikorski to kto? W przestrzeni medialnej pojawiło się nazwisko Piotra Serafina, który obecnie jest Stałym Przedstawicielem RP przy UE. To od lat prawa ręka Tuska w sprawach europejskich, a jego doświadczenie w UE jest imponujące. Był uczestnikiem negocjacji akcesyjnych, sekretarzem stanu ds. europejskich w polskich rządach, szefem gabinetu komisarza UE ds. budżetowych Janusza Lewandowskiego, wreszcie szefem gabinetu przewodniczego Rady Europejskiej Donalda Tuska. Jego wiedza o sprawach europejskich, talent negocjacyjny i znajomość unijnych instytucji na pewno predestynowałyby go do objęcia teki komisarza. Tyle że ani oficjalnie, ani nieoficjalnie nikt takiej opcji nie potwierdza i nie wiadomo skąd wzięła się ona w przestrzeni medialnej. Na pewno nie z otoczenia Tuska, bo premier w tych sprawach jest wyjątkowo dyskretny. Może to wynik logicznej analizy: kogo Tusk ceni i kto zna się na sprawach europejskich.

Polska zainteresowana wpływem na odbudowę Ukrainy

Nie jest też pewne, jakie teki Polskę interesują. O sprawach bezpieczeństwa, czy rozszerzenia mówiono w kontekście Sikorskiego, który już kandydatem nie jest. Z polskich źródeł słyszymy jednak argumenty, że teka komisarza ds. rozszerzenia i sąsiedztwa jest ciągle interesująca z polskiego punktu widzenia. UE rozpoczyna negocjacje akcesyjne z Ukrainą, a także Mołdawią i państwami Bałkanów Zachodnich. Chodzi nawet nie o same negocjacje, ale proces prowadzący do akcesji, który ma różnić się od tego, który przeszła Polska. Po pierwsze, Bruksela chce, żeby korzyści członkostwa były oferowane stopniowo, jeszcze przed akcesją. Po drugie, i najważniejsze, w przypadku Ukrainy elementem akcesji ma być odbudowa tego kraju ze zniszczeń wojennych wywołanych agresją Rosji. Chodzi o to, żeby odbywała się ona z założeniem wypełniania unijnych standardów energetycznych, środowiskowych itp. Na odbudowę pójdą setki miliardów euro i choć UE nie będzie jednym dawcą, to Komisja Europejska ma odgrywać kluczową rolę w koordynacji tego wysiłku odbudowy. Teka komisarza ds. rozszerzenia staje się zatem nie tylko teką polityczną, ale też potężną teką gospodarczą.

Za mało kobiet w Brukseli

Na kolejną kadencję w KE zostaje kilku komisarzy i te państwa nie bedą musiały wysyłać dodatkowych nazwisk. Zostają m.in. Thierry Breton z Francji, Valdis Dombrovskis z Łotwy, Maros Sefcovic ze Słowacji, Wopke Hoekstra z Holandii i oczywiście Ursula von der Leyen. Być może kolejną kadencję będą sprawować Didier Reynders z Belgii i Margaritis Schinas z Grecji. Na razie kobiet nie ma dużo. Finlandia zapowiedziała, że chce wysłać do Brukseli Hennę Virkkunen, Szwecja Jessikę Roswall, a Hiszpania — Teresą Ribera. Von der Leyen ma jednak instrumenty, żeby przekonać rządy do przedstawienia jej nazwisk kobiet. Może argumentować, tak robiła wcześniej, że kobiecie może zaoferować lepsze stanowisko. Zazwyczaj nie dotyczy to jednak największych państw UE. Takich, jak Francja, Włochy, czy Polska (Hiszpania i tak wysyła kobietę).

Zanim von der Leyen rozdzieli stanowiska musi jeszcze zdecydować o strukturze KE. Publicznie ogłosiła, że chce stworzyć 3 nowe teki. Jeden  to komisarz ds. mieszkalnictwa, co jest gestem dla socjalistów za poparcie jej kandydatury w głosowaniu w Parlamencie Europejskim. Drugi komisarz ds. śródziemnomorskich - tę tekę chciałby dostać Cypr. Wreszcie wspomniana już teka komisarza ds. przemysłu obronnego.