Krzysztof Koźmiński

Zasadą życia publicznego powinien być stan, w którym: im bardziej skomplikowane i doniosłe społecznie decyzje są podejmowane – tym wyższe wymagania stawia się rządzącym, a wybór finalnego rozwiązania odbywa się w atmosferze spokojnego namysłu nad merytorycznymi argumentami „za” i „przeciw”, z troską o każdy szczegół oraz otwartością na komentarze krytyków. Pośpiech, emocje, czysto polityczne interesy lub postawa „sam wiem najlepiej” bywają tu złymi doradcami.

Istotą tworzenia prawa nie jest przestrzeganie procedur.

Zasada zaufania wydaje się mieć w procesie stanowienia prawa podwójne znaczenie. Jej „janusowe” oblicze wyraża się, z jednej strony, poprzez konstytucyjny standard tworzenia prawa, którego istota nie sprowadza się wyłącznie do przestrzegania procedur, lecz również poprzez zadośćuczynienie zasadom pewności prawa, ochrony praw słusznie nabytych, uzasadnionych oczekiwań oraz interesów w toku, czy zapewnienie odpowiednio długiej vacatio legis. „Odpryskiem” tak rozumianego zaufania jest też oczekiwanie, że prawodawca podejmuje racjonalne decyzje oraz – po przeprowadzeniu rachunku zysku i strat – uwzględnia różne interesy społeczne i ekonomiczne.

Art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nakazuje utrzymanie umowy kredytowej waloryzowanej do kursu waluty obcej w mocy w pozostałej części, jeśli jest to możliwe po wyeliminowaniu nieuczciwego warunku.

Obyśmy za kilkanaście lat, gdy doświadczenia okresu epidemii będą już odległym wspomnieniem, uznali ten czas za ważny impuls, który pozytywnie przyczynił się do ożywienia arbitrażu w Polsce i wsparcia w ten sposób, borykającego się z różnymi problemami, sądownictwa powszechnego.