Krzysztof Koźmiński

Zaprezentowany w zeszłym tygodniu projekt ustawy o zmianie ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa oraz niektórych innych ustaw stanowi kolejną próbę zmiany regulacji w obszarze krajowego rynku cyfrowego oraz telekomunikacji.

Prowadzona od pewnego czasu dyskusja medialna na temat tzw. opłaty od nośników i urządzeń (nazywanej potocznie „opłatą reprograficzną”) sprawia wrażenie postawionej na głowie. Kluczowym problemem nie jest bowiem rzekoma kontrowersja dotycząca obciążeń nałożonych na przedsiębiorców, ani pytanie czy państwo powinno wspierać kulturę, lecz sposób, w jaki powinno to się odbywać oraz charakter tego wsparcia. Przypuszczam, że proponowane obecnie rozwiązanie – w przypadku jego ewentualnego wejścia w życie – stanie się źródłem licznych patologii oraz nadużyć, narażając zarazem na śmieszność ludzi kultury i ich organizacje.

Zasadą życia publicznego powinien być stan, w którym: im bardziej skomplikowane i doniosłe społecznie decyzje są podejmowane – tym wyższe wymagania stawia się rządzącym, a wybór finalnego rozwiązania odbywa się w atmosferze spokojnego namysłu nad merytorycznymi argumentami „za” i „przeciw”, z troską o każdy szczegół oraz otwartością na komentarze krytyków. Pośpiech, emocje, czysto polityczne interesy lub postawa „sam wiem najlepiej” bywają tu złymi doradcami.

Istotą tworzenia prawa nie jest przestrzeganie procedur.