Firma jest spółką dominującą w podatkowej grupie kapitałowej (PGK) w rozumieniu art. 1a ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o CIT. Grupa została zarejestrowana na trzy lata podatkowe. Pierwszy rok podatkowy rozpoczął się 1 stycznia 2012 r. Rok podatkowy obejmuje okres od 1 stycznia do 31 grudnia.
Jedna ze spółek wchodzących w skład grupy jest wytwórcą energii elektrycznej i posiada liczne środki trwałe służące do jej wytwarzania. Ponosi wydatki na remonty środków trwałych, w których zgodnie z MSR wyodrębniono znaczące części składowe, tj. komponenty. Podatniczka podkreśliła, że wydatki te nie są ulepszeniami zwiększającymi wartość środków trwałych w rozumieniu przepisów podatkowych. Spółka zapytała czy wydatki remontowe (remonty komponentowe) są kosztami uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w momencie zaewidencjonowania ich w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych, w tym w momencie ujęcia faktur zakupu.
Sama uważała, że wydatki są kosztem w dacie, na którą zostały ujęte w księgach na podstawie otrzymanej faktury lub innego dowodu księgowego, niezależnie od momentu księgowania dla celów rachunkowych, tj. zaliczania do kosztów księgowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych według MSR i niezależnie od momentu fizycznego wprowadzenia danych do systemu księgowego. Spółka nie widziała przy tym podstaw do rozliczania wydatków na remonty komponentowe jako kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne.
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska. Co prawda zgodził się, że wydatki na remonty komponentowe nie będą ulepszeniem środków trwałych i należy je traktować jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Niemniej, z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT wynika, że pojęcie dnia, na który ujęto koszt, powinno być rozumiane zgodnie z przepisami o rachunkowości, określającymi do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są koszty i przychody. Inaczej mówiąc, w przekonaniu urzędników przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Dnia poniesienia kosztu nie należy przy tym utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, że jest to dzień, na który spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych.
Spółka zaskarżyła interpretację, a WSA w Gliwicach uwzględnił jej skargę. Stwierdził, że przepisy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Zgodził się ze skarżącą, że warunkiem poniesienia kosztu jest jego zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika na dowolnym koncie rachunkowym (np. jako zobowiązanie), na którym taka operacja zostanie dokonana.
