„To największe w historii konsultacje społeczne” – przekonywali organizatorzy marszu 4 czerwca. I rzeczywiście – skala demonstracji musiała robić wrażenie, a Donald Tusk zdołał dzięki temu upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Obóz władzy sam swoimi działaniami zmobilizował sympatyków opozycji do udziału w marszu, który – wbrew próbom jego zohydzenia – okazał się frekwencyjnym sukcesem.

W internecie dużą popularnością cieszy się fraza, że „kto mieszka w Polsce, ten w cyrku się nie śmieje”. Dzięki prezydentowi Andrzejowi Dudzie ten opis polskiej rzeczywistości zyskał solidny fundament.

Choć prezydent Andrzej Duda przekonuje, że postąpił słusznie, podpisując lex Tusk, inicjatywa ustawodawcza jego słowom zaprzecza. Albo sam zrozumiał, że błąd popełnił, albo dosadnie uświadomił mu to ktoś z naszych sojuszników.

Pełny skład Trybunału Konstytucyjnego na piątkowej rozprawie o sporze kompetencyjnym to sukces Julii Przyłębskiej, która odzyskuje kontrole nad TK.

Nie piętnujmy Szymona Marciniaka do momentu, kiedy nie zapoznamy się z tym, co na imprezie Everest 2023 słuchaczom tłumaczył. Nie stygmatyzujmy faceta, który tylko poszedł na mecz z bandą kiboli. Inaczej wpiszemy się w logikę tych, którzy są gotowi prześladować politycznie za fakt istnienia.

Francja i Niemcy w końcu prowadzą politykę wobec Rosji, o której marzyła Polska. Ale Warszawa nie ma na nią wpływu.

Jeszcze niedawno można było założyć, że demonstracja planowana przez Donalda Tuska w Warszawie nie wzbudzi wielkiego echa. Dziś jest już inaczej. Kreatywna współpraca sejmowej większości i prezydenta Dudy kompletnie odwróciła perspektywę.

„Jeżeli ktoś działał uczciwie, to czego ma się bać?” – pyta premier Mateusz Morawiecki w kontekście komisji lex Tusk. Ano może tego, że – jak mawiał Feliks Dzierżyński – „nie ma niewinnych, są tylko źle przesłuchani”.