Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 27 lipca 2017 r. (II UK 502/16).
Wyrok zapadł w wyniku odwołania płatnika od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, odmawiającej wydania zaświadczenia potwierdzającego polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych.
W sprawie ustalono, że płatnik jest agencją pracy tymczasowej, posiadającą siedzibę w Polsce. Zajmuje się on wyszukiwaniem miejsc pracy i pozyskiwaniem pracowników, współpracując z przedsiębiorstwami we Francji, Niemczech i Polsce, przez oddelegowanie im określonej liczby pracowników. Administracja, kadry, księgowość, marketing i proces rekrutacji pracowników, rozliczenia wynagrodzeń, wystawianie zaświadczeń są wykonywane w Polsce. Zainteresowana została zatrudniona na czas określony – od 2 lipca do 31 sierpnia 2012 r. – do wykonywania pracy kelnerki w pełnym wymiarze czasu pracy, na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy użytkownika na terenie Francji. Z kolei wykazane przez płatnika dane wskazują, że przychody z działalności w kraju spadły. W okresie od stycznia do marca 2012 r. obrót osiągany w Polsce wyniósł 12 proc.
W tak ustalonym stanie faktycznym sąd II instancji stanął na stanowisku, że zgodnie z:
- art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (DzUrz UE L Nr 166, dalej: rozporządzenie podstawowe) i
