To sedno orzeczenia Sądu Najwyższego wskazującego, jak sądy mają postępować ze stronami procesu występującymi o zwolnienie od kosztów sądowych.
Kwestia ta wynikła w sprawie z powództwa ministra spraw wewnętrznych i administracji przeciwko M.J. i E.P., stronom umowy sprzedaży nieruchomości, o ustalenie jej nieważności. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu odrzucił skargę kasacyjną pozwanego przedsiębiorcy restauratora jako nieopłaconą, po tym jak sąd oddalił jego wniosek o uwolnienie od kosztów sądowych z powodu kłopotów wynikłych z epidemii. Z zebranych dowodów wynikało, że posiada 170 tys. zł oszczędności i razem z żoną ma stały dochód 12,5 tys. zł miesięcznie, a jego dziecko uczy się w płatnej szkole z wysokim czesnym. Sprawa dotyczyła zaś ważności zawartej umowy sprzedaży nieruchomości, za którą zapłacił w 2016 r. 900 tys. zł.
Czytaj także:
Koronawirus: czy pozywać w dobie pandemii
W zażaleniu do SN pozwany zarzucił naruszenie art. 102 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Ten stanowi, że zwolnienia od kosztów może się domagać osoba, która złoży oświadczenie, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny lub ich poniesienie narazi ją na taki uszczerbek. Argumentował, że jest mikroprzedsiębiorcą prowadzącym usługi gastronomiczne i w ostatnim czasie poniósł znaczne wydatki na zakup nieruchomości i jej przystosowanie do prowadzenia drugiej restauracji. Ponadto dotknęły go skutki ograniczeń związanych z pandemią, zmuszające do przekształcenia działalności ze stacjonarnej restauracji na sprzedaż dań na wynos i pozbawiające dochodów z prowadzenia usług na miejscu, w lokalu. Jednocześnie musi nadal ponosić obciążenia związane z prowadzeniem restauracji.
