Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 11 stycznia 2017 r., sygn. akt IV CSK 116/16.
Strona powodowa, jako nabywca wierzytelności od A.B., wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych, jako następców prawnych dłużniczki, kwoty 55 373,05 zł z odsetkami umownymi w określonej w pozwie wysokości.
W sprawie ustalone zostało, że 13 maja 2011 r. doszło do zawarcia umowy pożyczki konsumenckiej w kwocie 40 tys. zł na cele mieszkaniowe pomiędzy A.B. jako pożyczkodawcą a M.K., jako pożyczkobiorcą. M.K. zmarła 16 listopada 2011 r. i nie uregulowała należności wynikających z zawartej umowy pożyczki. Jej spadkobiercami nabywającymi spadek z dobrodziejstwem inwentarza byli pozwani, co zostało stwierdzone aktem poświadczenia dziedziczenia z 11 maja 2015 r.
Punkt 30. umowy pożyczki zawierał zapis stwierdzający, że pożyczkobiorca wyraża zgodę na dokonanie przez A.B. przelewu wierzytelności, w przypadku przeterminowania całości lub części należności z tytułu udzielonej przez A.B. pożyczki, na rzecz „A" Sp. z o.o., i przekazanie przez A.B. jego danych osobowych do tego podmiotu celem prowadzenia działań windykacyjnych.
Umową z 23 grudnia 2013 r. A.B. przelała na rzecz strony powodowej wierzytelność z tytułu umowy pożyczki zawartej 13 maja 2011 r. z M. K.
