- jeżeli z powodu innych okoliczności dotyczących osoby wierzyciela świadczenie nie może być spełnione.
O złożeniu przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik powinien niezwłocznie zawiadomić wierzyciela, chyba że napotyka to trudne do przezwyciężenia przeszkody. Zawiadomienie wymaga formy pisemnej. W razie niewykonania tego obowiązku, dłużnik jest odpowiedzialny za wynikłą stąd szkodę (chodzi zarówno o faktyczną stratę, jak i utracone korzyści powstałe od momentu, w którym wierzyciel mógłby dysponować rzeczą, gdyby otrzymał przedmiotowe zawiadomienie).
Dopóki wierzyciel nie zażądał wydania przedmiotu świadczenia z depozytu sądowego, dłużnik może go odebrać. Gdy tak się stanie (tzn., gdy dłużnik dokona odbioru), złożenie do depozytu uważa się za niebyłe.
Wyeksponowania wymaga okoliczność, iż ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia i zobowiązuje wierzyciela do zwrotu dłużnikowi kosztów złożenia.
W sprawach o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego właściwy jest sąd miejsca wykonania zobowiązania. Jeżeli miejsca tego nie da się ustalić, właściwy jest sąd miejsca zamieszkania wierzyciela, a gdy wierzyciel jest nieznany lub, gdy nie jest znane miejsce jego zamieszkania – sąd miejsca zamieszkania dłużnika. W sytuacji zaś, w której zobowiązanie jest zabezpieczone wpisem w księdze wieczystej, właściwy jest sąd miejsca położenia nieruchomości.
We wniosku o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego należy: