We wniosku o interpretację spółka wyjaśniła, że produkuje, dystrybuuje i sprzedaje napoje bezalkoholowe. W celu zracjonalizowania kosztów dostaw surowców, opakowań i sprzętu wykorzystywanego do produkcji zawarła z firmą z Austrii ramową umowę o świadczenia usług organizacji zamówień zaopatrzenia. Austriacka spółka zobowiązała się świadczyć usługę organizacji zamówień na zakup surowców, opakowań oraz sprzętu, wykorzystywanych do produkcji napojów bezalkoholowych. Polska spółka będzie kupować od niej zamówione produkty i upoważniła ją do dokonywania wszelkich czynności mających na celu zakup i dostawę.
Zgodnie z umową, gdyby kontrahent spółki w wyniku jej działań poniósł szkody wynikające z rażącego niedbalstwa lub z winy umyślnej w wykonywaniu obowiązków, będzie ona zmuszona pokryć rzeczywiste straty, szkody, koszty lub poniesione wydatki. Ponadto, w przypadku zrealizowania przez kontrahenta na zlecenie zamówienia mniejszego, niż prognozowane w okresie rozliczeniowym lub wcześniejszego rozwiązania umowy z jego winy, miał on obowiązek zapłacić karę umowną.
Spółka zapytała czy może zaliczyć do kosztów podatkowych kary umowne zapłacone przez nią z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy oraz niezrealizowania planu zakupów.
Fiskus zgodził się, że wydatek w postaci kar umownych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy oraz braku realizacji planu zakupów, poniesiony przez podatnika, ma charakter definitywny oraz został właściwie udokumentowany. Organ nie negował również związku wydatku z działalnością gospodarczą spółki. Jednak w ocenie fiskusa wydatek ten nie został poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.
Urzędnicy zauważyli, że spółka wyraźnie wskazała na ekonomiczną nieefektywność dalszego trwania umowy i konieczność zakończenia współpracy z kontrahentem w ramach wcześniej zawartych umów. A to jest ograniczeniem źródła przychodów, bo oznacza zmniejszenie przychodów z ewentualnej sprzedaży produktów i wpisuje się w ogólny scenariusz zmniejszający przychody spółki, wynikający z podjęcia decyzji o zaprzestaniu produkcji w jednej fabryce. Zaprzestanie współpracy nie może być zatem rozumiane jako wypełniające nałożony ustawą warunek celowości, który powinien być nakierowany na osiągnięcie bądź na zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.
