Trybunał stwierdził, że decyzja o deportacji go do Iranu, gdzie za konwersję na chrześcijaństwo groziłaby mu śmierć, narusza przepisy Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i zobowiązał Szwecję do ponownego rozpatrzenia jego wniosku.
F.G. zaangażował się w 2009 r. w działalność opozycyjnego wobec ówczesnych władz Iranu tzw. „Zielonego Ruchu", za co był kilkukrotnie aresztowany i uwięziony. W listopadzie uciekł do Szwecji, gdzie złożył podanie o azyl, a w styczniu 2010 r. przyjął chrzest w jednej ze wspólnot protestanckich. W kwietniu szwedzki urząd migracyjny (Migrationsverket) odrzucił podanie F.G. W 2011 r. decyzję tę utrzymał w mocy sąd migracyjny, zarówno pierwszej (Migrationsdomstolen), jak i w drugiej instancji (Migrationsöverdomstolen). Deportacja skarżącego miała nastąpić do 8 czerwca 2015 r.
W styczniu 2014 r. zapadło w tej sprawie pierwsze orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka – podjęte stosunkiem głosów 4 do 3 i niekorzystne dla skarżącego, który na podst. art. 43 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPCz) wniósł o przekazanie sprawy do Wielkiej Izby. Po dwóch latach stwierdziła ona jednogłośnie, że odesłanie F.G. do Iranu bez rozpatrzenia jego sprawy przez odpowiednie organy szwedzkie biorące pod uwagę zmianę wyznania naruszałoby art. 2 oraz art. 3 EKPCz, gwarantujące prawną ochronę życia oraz ochronę przed torturami i nieludzkim traktowaniem.
Trybunał jednogłośnie zaznaczył przy tym, że gdyby uwzględniona miała być wyłącznie aktywność polityczna F.G., jego deportacja nie naruszałaby EKPCz. Kluczowe znaczenie ma zatem konwersja i obecna przynależność religijna skarżącego.
