Firmy działające zarówno na krajowym, jak i na unijnym rynku bardzo często muszą działać w zaufaniu do polskiego ustawodawcy, że tworzy on spójne i racjonalne przepisy podatkowe. Wchodząc w spór co do wykładni danego przepisu, warto natomiast podjąć szerszą analizę danej regulacji obejmującą nie tylko sposób, w jaki ma być ona stosowana, ale także dalsze tego konsekwencje.
Ciekawym tego przykładem jest niedawny wyrok WSA w Gdańsku z 5 stycznia 2016 r. (I SA/Gd 1161/15). Przedsiębiorca wszedł w spór z organem podatkowym co do metody rozpoznawania przychodów i kosztów zawierających podatek od wartości dodanej, który jest rozliczany w jednym z krajów Unii Europejskiej – w tym przypadku w Finlandii.
Stan faktyczny
Podatnik prowadził sprzedaż wysyłkową na terenie dwóch państw, a z powodu przekroczenia limitu 35 tys. euro, o którym mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o VAT, realizował obowiązek rozliczenia podatku od wartości dodanej na terenie Finlandii, gdzie został zarejestrowany dla potrzeb VAT. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej za prawidłową przedstawił sytuację, w której zarówno koszty, jak i przychody związane ze sprzedażą krajową rozpoznaje on w wartości netto. Wynika to bowiem jednoznacznie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Z kolei uprawnienie do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, powoduje, że art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT wyłącza VAT z kosztów uzyskania przychodów.
Taką metodę ustalania przychodów i kosztów wnioskodawca stosował wobec kosztów i przychodów osiąganych w związku ze sprzedażą towarów na terenie Finlandii. Argumentował to tożsamością polskiego VAT i podatku od wartości dodanej występującego w pozostałych państwach Unii Europejskiej.
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał takie działanie za nieprawidłowe. Przyznając pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów prawa podatkowego, organ stwierdził, że reguły z przytoczonych przez podatnika art. 12 ust 4 pkt 9, oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT można odnosić jedynie do wymienionego tam podatku od towarów i usług. Tym samym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych podatek od wartości dodanej rozliczany w innych krajach Unii nie może być utożsamiany z krajowym VAT.