Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 25 sierpnia 2015 r. (II PK 211/14).
W tej sprawie trzej pracownicy byli zatrudnieni na stanowiskach operatorów łuparek i zajmowali się wytwarzaniem kostki granitowej. Wyprodukowaną kostkę zsypywali zbiorczo w jedno miejsce. W październiku 2012 r. pracodawca rozwiązał z nimi umowy o pracę. Jako przyczynę wypowiedzenia podał „częste zastrzeżenia co do jakości produkowanych wyrobów granitowych, co narażało pracodawcę na straty finansowe i utratę kluczowych klientów".
Od stycznia do lutego 2013 r. pracodawca dokonał redukcji zatrudnienia ze 185 do 138 osób, przyjmując w lutym 2013 r. program dobrowolnych odejść.
Pracownicy zwolnieni z powodu złej jakości kostki granitowej odwołali się od wypowiedzeń umów o pracę. Na ich rzecz zostały zasądzone odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umów o pracę. Sąd stwierdził, że przyczyna wypowiedzenia była nieprecyzyjna i niekonkretna, a pracodawca, wypowiadając umowy o pracę, nie zindywidualizował odpowiedzialności pracowników, lecz zastosował odpowiedzialność zbiorową.
Po rozstrzygnięciu sprawy o odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umów o pracę powodowie wystąpili z roszczeniem o zasądzenie na ich rzecz odprawy pieniężnej. W pierwszej instancji sąd rejonowy zasądził odprawę pieniężną tylko na rzecz tego z nich, co do którego pracy nie było zarzutów. W odniesieniu do dwóch pozostałych sąd uznał, że wypowiedzenia mogły i były uzasadnione, chociaż pracodawca zastosował odpowiedzialność zbiorową i poza udowodnieniem złej jakości produkowanej kostki nie wykazał, który z powodów nieprawidłowo wykonywał swoje obowiązki w zakresie jej produkcji. Zdaniem sądu rejonowego w przedmiotowej sprawie nie można było uznać, że do rozwiązania umowy o pracę doszło wyłącznie z przyczyn niedotyczących pracowników.
