Sto domów jednorodzinnych, tworzących osiedle mieszkaniowe, zaplanowano na 12-ha działce. Inwestycja miała być realizowana etapami przez dziesięć lat. Tak określiła swoje zamiary grupa deweloperów we wniosku do burmistrza o wydanie decyzji środowiskowej.
Inwestycji, która miała powstać na stoku góry, granicząc ze zwartym kompleksem leśnym, łąkami i działkami rekreacyjnymi z niską zabudową ogrodową, sprzeciwił się regionalny dyrektor ochrony środowiska. Odmawiając uzgodnienia realizacji przedsięwzięcia, wskazał m.in. na nieprawidłowo ustalone natężenie hałasu oraz zasięg oddziaływania inwestycji na zwierzęta Podkarpacia.
Czytaj także: Ważność decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
W efekcie burmistrz odmówił ustalenia warunków realizacji przedsięwzięcia. Decyzję burmistrza oraz postanowienie RDOŚ uchyliło jednak samorządowe kolegium odwoławcze, a decyzję tę zaakceptował, jako prawidłową, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie. Za jeden z podstawowych argumentów wysuniętych przez inwestorów uznano fakt, że działka już obecnie jest otoczona z trzech stron zabudową mieszkalną, a RDOŚ nie udowodnił, iż zasięg oddziaływań inwestycji został nieprawidłowo wyliczony. Zgodnie stwierdzono, że odmawiając zgody na realizację przedsięwzięcia, burmistrz nie dokonał żadnych samodzielnych ustaleń.
W wyniku skargi kasacyjnej organizacji ekologicznej Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zarówno decyzję kolegium, jak i wyrok WSA. Ekolodzy przekonywali, że postanowienie RDOŚ wiarygodnie wskazuje, iż budowa osiedla może znacząco oddziaływać na ten obszar. Zwrócili uwagę, iż teren planowanej inwestycji znajduje się w korytarzu ekologicznym Podkarpacia. NSA zgodził się również z zarzutem organizacji społecznej, że kolegium oceniło negatywnie decyzję burmistrza w sposób arbitralny, bez powołania się na inny materiał dowodowy.
