Co ważne, pracodawcą jest jedynie podmiot zatrudniający pracowników, czyli co najmniej jedną osobę na podstawie umowy o pracę. Czy zatem w momencie rozwiązania stosunku pracy z ostatnim pracownikiem taki podmiot traci status pracodawcy? Otóż nie. Pracodawcą będzie nadal, ale już tylko w stosunku do osób uprzednio zatrudnionych do momentu wywiązania się ze wszystkich zobowiązań ciążących na nim jako na pracodawcy. Wyjątkiem od tej sytuacji jest upadłość lub likwidacja zakładu.
- Kim jest pracodawca wewnętrzny?
Zgodnie z treścią przywołanego art. 3 k.p. za pracodawcę uznaje się jednostkę organizacyjną zatrudniającą pracowników, choćby nie posiadała osobowości prawnej. W praktyce oznacza to, że każda osoba prawna, z wyjątkiem Skarbu Państwa, może być pracodawcą. W wyroku z 6 listopada 1991 r. (I PRN 47/91) Sąd Najwyższy wskazał, że „każda osoba prawna jest zakładem pracy w rozumieniu art. 3 k.p. dla zatrudnionych przez nią pracowników, chyba że dla niektórych z nich za zakład pracy należy uznać jednostkę organizacyjną stanowiącą jakąś jej część składową". W pewnym uproszczeniu łączy się to z używanym w doktrynie pojęciem pracodawcy wewnętrznego. Jest nim zatem wyodrębniona część składowa – wewnętrzna jednostka osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej.
W przypadku państwowych jednostek organizacyjnych, jednostek samorządowych oraz wewnętrznych jednostek osób prawnych powstaje pytanie, gdzie leży podstawa, która daje im prawo do zatrudniania pracowników we własnym imieniu? Doktryna stoi na stanowisku, że powinna być ona przyznana w akcie powołującym ją do życia, np. w statucie lub umowie spółki (zob. K. Rączka, w: „Kodeks pracy. Komentarz", red. M. Gersdorf, K. Rączka, M. Raczkowski, Warszawa 2010, s. 24).
- Czy małoletni może być pracodawcą?
Tak.
Choć sytuacja wydaje się niecodzienna, nie ma przeszkód, aby małoletni był pracodawcą. Nie będzie mógł jednak samodzielnie wykonywać czynności z zakresu prawa pracy.
