Stroną sporu była spółka, która zaciągnęła kredyt i w związku z tym była zobowiązana do zapłaty na rzecz banku jednorazowej prowizji za jego uruchomienie. Spółka wniosła do fiskusa o potwierdzenie, że prowizja ta (jako tzw. koszt pośredni) może zostać ujęta w ciężar kosztów podatkowych jednorazowo w momencie jej poniesienia – rozumianego jako dzień, na który wydatek ten został ujęty w księgach rachunkowych.
Zdaniem spółki dla ustalenia momentu ujęcia omawianego wydatku w ciężar kosztów dla celów podatkowych nie powinien mieć znaczenia moment zarachowania takiego wydatku jako kosztu dla celów bilansowych (w sytuacji spółki prowizja rozliczana była dla celów bilansowych w czasie).
Izba Skarbowa w Warszawie nie zgodziła się ze stanowiskiem spółki i stwierdziła, że omawiana prowizja powinna być rozliczana dla celów podatkowych w sposób analogiczny do celów bilansowych (czyli w czasie). Poniesienie, o którym mowa w przepisach podatkowych, oznacza bowiem, zdaniem organu, zaksięgowanie wydatku jako kosztu wpływającego na wynik finansowy, a nie jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach rachunkowych.
Na dalszym etapie sporu pogląd fiskusa został jednak zakwestionowany przez WSA w Warszawie, który uznał, że ustawa o rachunkowości nie kreuje obowiązków o charakterze podatkowym. Wydatki pośrednie powinny być ujmowane w ciężar kosztów podatkowych co do zasady w momencie ich poniesienia. Poniesienie natomiast powinno być rozumiane jako ujęcie wydatku w księgach na podstawie odpowiedniego dowodu. Moment takiego ujęcia nie musi być z kolei tożsamy (i w przypadku spółki nie jest) z momentem rozpoznania takiego wydatku jako kosztu bilansowego.
Argumentacja warszawskiego sądu została również podzielona w uzasadnieniu ustnym do wyroku NSA z 10 kwietnia 2015 r. (II FSK 722/13), który zakończył spór w omawianej sprawie w sposób korzystny dla spółki.