Projekt zmiany ordynacji podatkowej przewiduje m.in. wprowadzenie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania. Jest to zespół przepisów mających przeciwdziałać unikaniu opodatkowania. Aby wyjaśnić istotę klauzuli, niezbędne jest wytłumaczenie pojęcia „unikanie opodatkowania". Unikanie to rodzaj „ucieczki" przed podatkiem. Należy je odróżnić od uchylania się od opodatkowania. Unikanie polega na wykorzystaniu rozwiązań w pełni legalnych, natomiast uchylanie się jest niezgodne z prawem.
Unikanie może przybierać różne formy. Najbardziej skrajną jest agresywna optymalizacja, której jedynym celem jest obniżenie podatku. Z drugiej strony istnieją mechanizmy pozwalające na przedsięwzięcia biznesowe efektywne podatkowo (tzw. planowanie podatkowe). Klauzula powinna więc działać jak sito eliminujące działania agresywne, nie blokując działań podjętych w celach biznesowych i w sposób efektywny podatkowo. To wydaje się intencją ustawodawcy (w uzasadnieniu do projektu mowa o „dopuszczalnej optymalizacji").
Dodawany do ordynacji art. 119a definiuje unikanie opodatkowania jako czynność (lub zespół powiązanych czynności) spełniającą łącznie następujące cechy:
- dokonywana przede wszystkim w celu uzyskania korzyści podatkowej (co oznacza brak innych niż korzyść podatkowa motywów bądź inne motywy są nieistotne);
- sprzeczna z istotą i celem ustawy podatkowej (ustawy podatkowe nie mają preambuł, w niektórych zatem przypadkach trudno może być jednoznacznie i precyzyjnie określić ich „cel");