Podstawę zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających ten, w którym powstała niezdolność do pracy. W przypadku krótszego zatrudnienia pod uwagę bierze się natomiast pensję za pełne miesiące ubezpieczenia.
Nie tylko zasadnicze
Pracodawcy często wychodzą z założenia, że podstawą wynagrodzenia/zasiłku chorobowego jest wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze, mimo że wypłacają też dodatkowe składniki płacy. Jednak to, czy dany składnik wynagrodzenia wchodzi do podstawy zasiłkowej, zależy od zasad jego wypłaty. Jeśli podlega on zmniejszeniu za czas absencji chorobowej, trzeba go uwzględnić w wyliczeniach.
Z tego powodu bardzo ważne jest, aby doprecyzować warunki wypłaty takich składników w obowiązującym w firmie regulaminie lub w innych aktach. Jeżeli bowiem kwestia ta nie jest uregulowana i nie ma żadnych postanowień odnośnie utraty czy zachowania prawa do danego składnika za okres pobierania zasiłku, należy go włączyć do podstawy zasiłkowej.
Brak takich uregulowań bywa powodem kłopotów pracodawców. W przypadku kontroli ZUS lub zakwestionowania przez pracownika poprawności naliczenia podstawy zasiłku, pracodawca bywa zmuszony do skorygowania podstawy zasiłków z uwzględnieniem dodatkowych składników. Nawet jasny zapis w przepisach płacowych spółki, wskazujący na uznaniowość składnika i brak powiązania z absencją chorobową, nie zawsze uchroni przed korektą.
Nadgodziny bez wyjątku
Wynagrodzenie oraz dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych, a także dodatek za pracę w porze nocnej, dodatek za dyżury itp. składniki wynagrodzenia za czas dodatkowo przepracowany zawsze należy uwzględniać w podstawie zasiłku chorobowego. Składniki te wlicza się przy tym bez uzupełniania, w kwocie faktycznie wypłaconej za dany miesiąc.