- ZUS prowadzi egzekucję przeciwko naszej spółce z tytułu składek na podstawie własnych tytułów wykonawczych. Dwukrotnie – postanowieniami ZUS i dyrektora izby administracji skarbowej – nie uwzględniono naszej skargi na zajęcie wierzytelności z rachunków bankowych spółki. Naszym zdaniem jest to zbyt uciążliwy środek egzekucyjny, bo utrudnia nam działalność. Poza tym według nas uprzednia decyzja ZUS jest wadliwa. Czy jest podstawa, aby złożyć skargę do sądu? – pyta czytelnik.
Taka argumentacja nie stanowi podstawy do ewentualnej skargi spółki na postanowienie dyrektora izby administracji skarbowej. Skarga na czynność organu egzekucyjnego może dotyczyć tylko prawidłowości czynności egzekucyjnej, czyli zajęcia egzekucyjnego z rachunków bankowych spółki. Takich okoliczności spółka jednak nie podnosi.
Wytykanie błędów
Z podanego stanu faktycznego wynika, że przeciwko spółce z wniosku ZUS prowadzone jest postępowanie egzekucyjne z tytułu zadłużenia składkowego. Jednocześnie dwukrotnie nie uwzględniono skargi spółki na zajęcie rachunków bankowych. Ocena tego problemu wymaga odniesienia się do stosownych regulacji prawnych ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1201 ze zm.).
Zgodnie z art. 54 § 1 tej ustawy, zobowiązanemu przysługuje skarga na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego lub egzekutora oraz skarga na przewlekłość postępowania egzekucyjnego. Czynność egzekucyjna została zdefiniowana jako „wszelkie podejmowane przez organ egzekucyjny działania zmierzające do zastosowania lub zrealizowania środka egzekucyjnego" (art. 1a pkt 2).
W orzecznictwie sądowym akcentuje się specyficzny charakter prawny ww. skargi. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 28 września 2017 r. (III SA/Łd 597/17) wskazano, że: „W ramach skargi na czynności egzekucyjne można podnosić kwestie formalnoprawne, które odnoszą się jedynie do prawidłowego przebiegu postępowania organu egzekucyjnego lub egzekutora w oparciu o przepisy regulujące sposób i formę dokonania tych czynności". Zatem powyższa skarga ma charakter środka subsydiarnego i nie jest dopuszczalna, gdy ustawa przewiduje inne środki zaskarżenia, np. zarzut, zażalenie na postanowienie, żądanie wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego albo w sytuacjach, gdy istnieje możliwość wniesienia pozwu do sądu (por. wyrok WSA w Poznaniu z 8 marca 2017 r., III SA/Po 751/16).
