Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 27 czerwca 2018 r. (I UK 178/17).
Wnioskodawca domagał się przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Uzasadniał, że wykazał co najmniej 15-letni okres takiej pracy na stanowisku traktorzysty w Spółdzielni Kółek Rolniczych (dalej: SKR) w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak wynikało z ustalonego stanu faktycznego, w okresie od 4 października 1973 r. do 31 marca 1991 r., od wiosny do jesieni (tj. od 1 marca do 31 października każdego roku) wykonywał on jako traktorzysta na rzecz rolników usługi polowe, a w czasie żniw kierował również kombajnem. Natomiast w okresie zimowym – tj. od 1 listopada do końca lutego każdego roku – rozwoził ciągnikiem różne materiały z wagonów kolejowych, wykonywał usługi transportowe na rzecz rolników. Według wnioskodawcy cały okres pracy w SKR należało zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w dziale VIII, poz. 3 wykazu A do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.
Czytaj także: Praca w szczególnych warunkach: ZUS rozstrzygnie o charakterze pracy
Sąd I instancji oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji odmawiającej mu prawa do emerytury wskazując, iż nie wykazał on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu sąd ten wskazał, że wnioskodawca, pracując w SKR jedynie od 1 listopada do końca lutego każdego roku, czyli przez 4 miesiące, wykonywał prace w transporcie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast w pozostałym okresie – od 1 marca do 31 października, tj. przez 8 miesięcy w roku – wykonywał wyłącznie prace polowe. Zatem tych okresów nie można mu zaliczyć do zatrudnienia w szczególnych warunkach, od którego zależy prawo do emerytury w wieku obniżonym na podstawie art. 32 i art. 184 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Sąd II instancji podzielił to stanowisko, oddalając apelację wnioskodawcy. Sąd apelacyjny podkreślił, że wyodrębnianie poszczególnych prac w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. ma charakter stanowiskowo-branżowy, a praca „kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych" (poz. 3) została zaliczona do branży transportowej, co wynika z umieszczenia jej w dziale VIII „w transporcie i łączności".
