Przyczyną tego jest wdrażanie na szeroką skalę różnego rodzaju innowacji technologicznych, które z powodzeniem wykorzystywane są w obrocie bezgotówkowym. Zmiany wynikające z postępu techniki niejako implikują konieczność dostosowania przepisów prawnych w przedmiotowym obszarze.
Istotne jest, aby regulacje ustanawiające ramy prawne w kontekście nowoczesnych metod płatności były zarówno elastyczne, jak i spójne oraz gwarantowały bezpieczeństwo oraz pewność obrotu wszystkim uczestnikom rynku. Jednym z aktów prawnych, który wychodzi naprzeciw takim oczekiwaniom, jest druga dyrektywa w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (PSD 2), której termin implementacji upływa 13 stycznia 2018 r. Jej przepisy kompleksowo poruszają zagadnienia świadczenia usług płatniczych oraz zasad prowadzenia działalności w tym zakresie.
Przedmiotowa tematyka jest szczególnie aktualna w związku z toczącymi się w państwach członkowskich UE pracami legislacyjnymi, które dotyczą implementacji dyrektywy PSD 2 do krajowych porządków prawnych (obecnie proces legislacyjny odbywa się m.in. w Szwecji, Belgii i Holandii). Także w Polsce zainteresowanie wdrożeniem dyrektywy jest ogromne. Dotychczas wiele podmiotów branżowych oraz organów publicznych zdecydowało się na przesłanie licznych uwag (prawie 500!) do przedstawionych propozycji przepisów. Tak duża aktywność w zakresie zgłaszania uwag do projektu ustawy nowelizującej ustawę o usługach płatniczych może świadczyć o jej istotności dla szeroko pojmowanego sektora finansowego. Należy przy tym odnotować, iż opublikowany 3 października 2017 r. projekt ustawy nowelizującej stanowi już trzecią wersję proponowanych zmian. Obecnie został on zaakceptowany przez Stały Komitet Rady Ministrów i oczekuje na rozpatrzenie przez Komisję Prawniczą, działającą w ramach Rządowego Centrum Legislacji.
Przepisy dyrektywy PSD 2 znacząco modyfikują dotychczasowe zasady świadczenia usług płatniczych. Dostrzegalne zmiany mają charakter wielopłaszczyznowy, obejmują bowiem m.in. zagadnienia związane ze świadczeniem usług, w tym ich katalog, zakres dostawców usług płatniczych (jako podmiotów uprawnionych do świadczenia tego rodzaju usług) czy kwestie wykonywania działalności przez te podmioty, jak również zasady ich odpowiedzialności.
Jedną z najistotniejszych zmian jest uregulowanie świadczenia tzw. nowych usług płatniczych, jakimi są usługa dostępu do informacji o rachunku (AIS) oraz usługa inicjowania płatności (PIS). Usługi te pod względem praktycznym występowały na rynku już wcześniej, jednakże nie zostały one wówczas poddane regulacji prawnej jak ma to miejsce na gruncie dyrektywy PSD 2. Pierwsza z nich polega na dostarczeniu użytkownikowi skonsolidowanych informacji na temat co najmniej jednego z jego rachunków płatniczych przez dostawcę usług płatniczych, który takich rachunków sam dla tego użytkownika nie prowadzi. Cechą charakterystyczną tej usługi jest to, że jest ona świadczona online. Z kolei usługa inicjowania płatności polega na zainicjowaniu, na wniosek danego użytkownika, zlecenia płatniczego w odniesieniu do rachunku płatniczego, który prowadzony jest przez innego dostawcę usług płatniczych. Zatem zarówno w przypadku usługi AIS, jak i w przypadku usługi PIS obsługę świadczy zewnętrzny dostawca usług płatniczych, który nie jest dostawcą prowadzącym rachunek płatniczy użytkownika (np. bankiem prowadzącym rachunek klienta). Taki model regulacyjny wymaga de facto „otwarcia" działalności prowadzonej m.in. przez banki na inne kategorie dostawców usług płatniczych. Na mocy przepisów dyrektywy PSD 2 uzyskają oni bowiem legitymację do świadczenia usług, w ramach których będą uprawnieni do uzyskiwania dostępu do rachunków płatniczych użytkowników, mimo że sami takich rachunków nie będą prowadzić.