Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny ?w Krakowie w wyroku z 16 stycznia 2013 r. (I Sa/Kr 1847/13, I Sa/Kr 1846/13).
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej spółka zawiera umowy rozliczane bezgotówkowo. Transakcje dokonywane są ?w formie barterowej wymiany świadczeń (usługa za usługę lub towar za usługę) albo potrącenia wierzytelności pieniężnych. Zasadą jest, że tak rozliczane umowy to kontrakty długoterminowe, zawierane na czas określony, zwykle rok. W związku z wprowadzeniem do ustawy o CIT art. 15b, dotyczącego obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w razie nieuregulowania zobowiązania w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Zadała pytanie, czy przepis ten znajduje zastosowanie w przypadku rozliczeń bezgotówkowych. Zdaniem spółki celem wprowadzenia regulacji było ograniczenie zatorów płatniczych, a więc art. 15b ustawy o CIT należy stosować wyłącznie w odniesieniu do zobowiązań, w których formą zapłaty jest faktyczne przekazanie środków pieniężnych. Natomiast przy rozliczeniach bezgotówkowych obowiązek korekty nie występuje. Dodatkowo spółka wskazała, że w formach rozliczeń, jakich dokonuje, często nie ma możliwości stwierdzenia momentu, w którym termin płatności przekroczy 30 dni, gdyż nie jest on przez strony ustalony.
Organ podatkowy nie zgodził się z argumentacją spółki i wskazał na literalną wykładnię ?art. 15b ustawy o CIT. Używany w nim termin „nieuregulowanie" należy rozumieć szeroko. Obejmuje on wszelkie zobowiązania, bez względu na formę rozliczenia.
WSA w całości podzielił stanowisko organu. Sąd podniósł, że zgodnie z wykładnią językową termin „uregulować" oznacza „zapłacić", „uiścić". Odwołując się do wykładni systemowej zwrócił ponadto uwagę, że w art. 15a ustawy ?o CIT posłużono się terminem „zapłata", ?a z ugruntowanego orzecznictwa wynika, że przez pojęcie to należy rozumieć wszelkie formy spełnienia świadczenia. Sąd podkreślił, że art. 15b ma charakter dyscyplinujący – dotyczy nie tylko sytuacji, w której nastąpiła zwłoka w płatności, ale również przypadku, gdy strony same ustaliły dłuższy termin rozliczenia niż wynikający z tego przepisu.
—Dagmara Sztenc, współpracowniczka Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
