2) średnim, ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień – w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu, o którym mowa w pkt. 1, a także w przypadku pozostałych operacji (art. 30 ust. 2 uor).
Należy dodać, że dla celów bilansowych przy rozchodzie waluty z rachunku walutowego, będącym skutkiem zapłaty zobowiązania lub sprzedaży waluty, jednostki mogą stosować – na podstawie art. 35 ust. 8 uor w powiązaniu z art. 34 ust. 4 uor – kurs historyczny, tj. taki, po jakim wyceniono wpływ waluty na rachunek walutowy czy do kasy walutowej [przyjmując metodę FIFO (pierwsze weszło – pierwsze wyszło), LIFO (ostatnie weszło – pierwsze wyszło), bądź metodę kursów średnioważonych].
Natomiast dla celów podatkowych stosowanie kursu historycznego przy rozchodzie środków z rachunku walutowego, celem zapłaty zobowiązania czy sprzedaży waluty, jest kwestionowane przez organy podatkowe.
W PIT i CIT inna konstrukcja
Dla celów podatkowych przy ustalaniu różnic kursowych stosuje się art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 i ust. 8 ustawy o CIT oraz odpowiednio art. 24c ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 oraz ust. 8 ustawy o PIT. Zgodnie z nimi:
- dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich rozchodu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy rozchodu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni,
- ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy rozchodu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
