Przy ocenie, czy płatnik dochował należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.
Definicja należytej staranności jest zatem krótka i enigmatyczna. Nieco więcej informacji płatnicy otrzymali od ministra finansów w projekcie objaśnień do nowych przepisów.
Zgodnie z nimi, płatnik przy weryfikacji powinien uwzględnić okoliczności znane mu wewnętrznie, znane mu na podstawie informacji przekazanych przez odbiorcę należności oraz takie, co do których powinien posiadać wiedzę w związku ze stosowaniem procedur wymaganych przez przepisy inne niż podatkowe (np. procedury w zakresie prania brudnych pieniędzy), czy też wiedzę ogólną np. z doniesień medialnych Dużo bardziej rygorystyczne wymogi zostały wskazane w projekcie objaśnień względem płatności do podmiotów powiązanych. W ocenie ministra należy wówczas uzyskać dokumenty dotyczące m.in. przepływów finansowych w grupie, struktury grupy (w tym wykaz osób zatrudnionych wraz z podaniem stanowisk), lokalną dokumentację cen transferowych itd.
Zdaniem autorki
Teresa Nowicka, radca prawny, doradca podatkowy, menedżer w MDDP
Przydadzą się wewnętrzne procedury
Praktyką wartą rozważenia jest wprowadzenie przez płatników wewnętrznych sformalizowanych procedur, które będą podpowiadać jakie są przesłanki zastosowania stawki daniny niższej niż podstawowa, jakie dokumenty/informacje są wymagane oraz w jaki sposób dokumenty i informacje powinny być archiwizowane. Gromadzenie przez płatnika informacji o podatniku jest szczególnie ważne przy ocenie, czy jest on rzeczywistym właścicielem należności i czy prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą. W tym kontekście, szczególnie w przypadku płatności miedzy podmiotami powiązanymi, pomocne może okazać się posługiwanie się kwestionariuszem, który będzie odnosił się m.in. do miejsca sprawowania zarządu spółką, jej działalności, posiadanych zasobów, personelu czy rachunków bankowych.
Dobrą praktyką w kontekście wymogu należytej staranności może okazać się korzystanie z powszechnie dostępnych baz wiedzy o podmiotach gospodarczych czy pozyskiwanie opinii profesjonalnych doradców w zakresie oceny spełnienia warunków do zastosowania stawki daniny niższej niż podstawowa.
Trudno jednak uznać za uzasadnione nakładanie na płatnika – w szczególności w relacjach z podmiotami niepowiązanymi – obowiązku aktywnego działania celem pozyskiwania informacji o odbiorcy należności. Takie działanie mogłoby nadwyrężać relacje biznesowe, a w wielu przypadkach spotkać się z odmową kontrahenta, traktującego informacje, o które występuje płatnik, jako poufne, objęte tajemnicą przedsiębiorstwa. Szerokie badanie kontrahenta zagranicznego to z pewnością też dodatkowe koszty.
Z uwagi na wolumen nowych obowiązków oraz potencjalne wysokie sankcje, warto wdrożyć działania dostosowujące organizację do zmienionych przepisów w zakresie podatku u źródła, zarówno wewnętrznie, jak i w relacjach z kontrahentami.
Ryzyka i sankcje
Bazując na przykładzie z płatnością odsetek bez potrącenia podatku, jeśli organ podatkowy uzna, że przesłanki do skorzystania ze zwolnienia nie były spełnione, a płatnik nie wykazał należytej staranności, to organ może:
- uznać, że wypłata odsetek powinna być opodatkowana CIT według stawki 20 proc. (a w związku z tym płatnik nie pobrał daniny w należytej wysokości) i określić mu zobowiązanie podatkowe;
- wydać decyzję o odpowiedzialności płatnika na podstawie art. 30 § 1 ordynacji podatkowej i wymierzyć dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 10 proc. należności (podwoić tę stawkę, gdy wysokość należności przekroczy 15 mln zł, a nawet potroić, jeśli wysokość należności przekroczy 15 mln zł i dokumentacja cen transferowych nie zostanie przedłożona).
Dodatkowo, mogą być nałożone sankcje z kodeksu karnego skarbowego, m.in.:
- kara grzywny do 720 stawek dziennych (około 21 mln zł) albo kara pozbawienia wolności do lat dwóch, albo obie te kary łącznie – jeśli płatnik nie pobierze podatku albo pobierze go w kwocie niższej niż należna (jeśli kwota niepobranej daniny jest małej wartości, to płatnik podlega tylko grzywnie);
- kara grzywny do 720 stawek dziennych (około 21 mln zł) albo kara pozbawienia wolności, albo obie te kary łącznie – jeśli została podana nieprawda w oświadczeniach składanych przez płatnika przed organem podatkowym, czy też w oświadczeniach co do faktów przedstawionych we wniosku o zwrot daniny albo we wniosku o wydanie opinii o stosowaniu zwolnienia albo w oświadczeniach co do zgodności z oryginałem dokumentacji załączanej do wniosków (w przypadku mniejszej wagi sprawca podlega grzywnie za wykroczenie skarbowe).
Z uwagi na odpowiedzialność osobistą na gruncie kodeksu karnego skarbowego, w powyższym zakresie będą odpowiadali przede wszystkim członkowie zarządu płatnika.
podstawa prawna: art. 21 w zw. z art. 26-26b ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. DzU z 2019 r. poz. 865)