Za pracownika w rozumieniu ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ustawy o PIT). Przepis ten nie dotyczy zatem osób zatrudnionych na podstawie umów zlecenia czy kontraktów menedżerskich. W przypadku tych osób wartość nieodpłatnego świadczenia należy ustalić zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o PIT.
Stanowi on, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych należy zakwalifikować u osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia do źródła określonego w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o PIT, natomiast zatrudnionych na podstawie kontraktu menedżerskiego – do źródła określonego w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wypłacają świadczenia z tytułu działalności, o której mowa m.in. w art. 13 pkt 8 i 9, osobom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy (zob. art. 41 ust. 1 in principio ustawy o PIT).
Zgodnie zatem z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o PIT, w celu ustalenia wartości świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, podmiot (płatnik), który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie świadczy usług najmu samochodów, powinien uwzględnić ceny rynkowe stosowane przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów (por. interpretację Izby Skarbowej w Warszawie z 25 marca 2015 r., IPPB4/415-1026/14-6/JK2).
Autor jest doradcą podatkowym z Warszawy
