Tak wynika z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 maja 2019 r. (0111-KDIB1-2.4010.104.2019.1.MS).
Spółka planuje zawrzeć umowę, na podstawie której zostanie jej udzielona licencja na korzystanie z programu komputerowego. Nie jest to tzw. licencja użytkownika końcowego (end-user), ponieważ licencjodawca wyraził zgodę na udzielanie dalszych sublicencji przez spółkę. Licencjodawca jest chorwackim rezydentem podatkowym i nie prowadzi w Polsce zakładu podatkowego w rozumieniu umowy polsko-chorwackiej.
Czytaj także: CIT: wydatki na oprogramowanie w kosztach bez limitu - wyrok WSA
Spółka powzięła wątpliwość co do konieczności pobrania tzw. podatku u źródła w odniesieniu do wynagrodzenia wypłaconego przez nią na rzecz zagranicznego podmiotu za korzystanie z programu komputerowego. W związku z tym wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, w której stwierdziła, że z przepisów umowy polsko-chorwackiej nie wynika, aby wynagrodzenie za korzystanie z oprogramowania stanowiło należności licencyjne w rozumieniu tej umowy i jako takie, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.
Organ uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Wskazał, że gdy na podstawie umowy o korzystanie z oprogramowania w ramach licencji innej niż licencja end-user dochodzi do zapłaty, to zapłatę tę należy zakwalifikować jako należność z tytułu praw autorskich. W związku z tym, taka należność przekazywana podmiotowi zagranicznemu będzie należnością licencyjną w rozumieniu umowy polsko – chorwackiej. W rezultacie spółka będzie zobowiązana pobrać jako płatnik podatek dochodowy od należności wypłaconych na rzecz podmiotu zagranicznego.