ZUS stwierdził, że ta druga zleceniobiorczyni nie spełniła wymogu określonego w art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004. Przepis ten przewiduje objęcie ubezpieczeniem osoby delegowanej m.in. pod warunkiem, że nie zastępuje ona innego pracownika delegowanego.
Osoba ta podlegała ubezpieczeniom społecznym w Polsce jako wykonująca umowę zlecenia na rzecz przedsiębiorcy w okresach przypadających przed 2012 r. Na te okresy posiadała potwierdzenie stosowania polskiego ustawodawstwa w związku z delegowaniem na terytorium Niemiec przez płatnika składek. Jednocześnie od 1999 r. podlegała na terytorium Polski ubezpieczeniu zdrowotnemu jako emerytka.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady Wspólnot Europejskich nr 883/2004 osoby podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego. Natomiast z treści art. 12 ust. 1 wynika, że osoba, która wykonuje działalność jako pracownik najemny w państwie członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie prowadzi tam swą działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do innego państwa członkowskiego do wykonywania pracy w jego imieniu, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego – pod warunkiem, że przewidywany czas takiej pracy nie przekracza 24 miesięcy i że nie jest ona wysłana, by zastąpić innego delegowanego. Przepisy dotyczące delegowania mają zastosowanie również w przypadkach zatrudniania pracownika w celu delegowania, jeśli bezpośrednio przed delegowaniem podlega on ustawodawstwu państwa, z terytorium którego został delegowany (art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 987/2009).
W ocenie sądu okręgowego brak było podstaw do uznania właściwości ustawodawstwa polskiego w zakresie zabezpieczenia społecznego, ponieważ zainteresowana była wysyłana do pracy za granicę w zastępstwie innego pracownika. Według reguł znaczeniowych języka polskiego określenie „zastępstwo" oznacza sytuację, w której jedna osoba przejmuje czasowo obowiązki innej osoby, która nie jest ich w stanie wykonać. Faktem jest, że organ rentowy potwierdził na formularzu A1 podleganie ustawodawstwu polskiemu w okresach przypadających przed 2012 r. Ta okoliczność nie mogła jednak wpłynąć na rozstrzygnięcie w sprawie, ponieważ wcześniejsze decyzje ZUS wydał w oparciu o niepełne dane.
Sąd apelacyjny zważył, że warunkiem zastosowania art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w stosunku do zainteresowanej było ustalenie, że przed podjęciem pracy w Niemczech podlegała ona ustawodawstwu polskiemu z tytułu wykonywania pracy na rzecz płatnika składek w Polsce. Dla celów stosowania art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 987/2009 wymóg, do którego odnoszą się słowa „bezpośrednio przed rozpoczęciem zatrudnienia", jest spełniony, jeżeli osoba podlega przez co najmniej miesiąc ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym pracodawca ma swoją siedzibę. Natomiast zainteresowana przed podjęciem pracy w Niemczech nie świadczyła pracy, pobierała emeryturę i podlegała tylko ubezpieczeniu zdrowotnemu.
Dla uznania, że osoba podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, konieczne jest podleganie przez nią ubezpieczeniu społecznemu na podstawie przepisów ustawy z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, co może się wiązać również z podleganiem ubezpieczeniu zdrowotnemu. Z tego względu sąd apelacyjny uznał zarzut dotyczący naruszenia art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004 za pozbawiony podstaw.