Z powyższym podejściem nie zgodził się Dyrektor KIS. Organ wskazał, że niezależnie od stosowanej metody rozliczeń, za usługi turystyki nie mogą być uznane świadczenia związane z organizacją podróży stricte służbowej, którym nie towarzyszy uatrakcyjnianie wyjazdu poprzez organizację np. wypoczynku, rozrywki, rekreacji lub sportu.
W uzasadnieniu Dyrektor KIS powołał się przede wszystkim na argumenty natury językowej. Wobec braku w ustawie o VAT definicji legalnej pojęcia „usługi turystyki", organ odwołał się do treści dyrektywy VAT (w tym także analizując jej brzmienie w innych językach), a także do ujętej w ustawie z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (dalej: u.u.t.) definicji pojęć „usługa turystyczna" oraz „impreza turystyczna". Dodatkowo, Dyrektor KIS zacytował słownikową wersję definicji turystyki i wiele wyjaśnień pojęcia „usługa turystyczna", funkcjonujących w literaturze fachowej.
Na tej podstawie organ uznał, że za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe, połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Wyjazdy organizowane przez wnioskodawcę nie mieszczą się zaś w tej kategorii. ?
Zdaniem autorki
Agata Lizak, konsultantka w dziale doradztwa podatkowego Deloitte
Wyrażone w komentowanej interpretacji stanowisko, jakoby konieczną składową usług turystyki były świadczenia z zakresu organizacji czasu wolnego, stanowi kontynuację podejścia już uprzednio prezentowanego przez Dyrektora KIS, również w odniesieniu do wyjazdów służbowych (por. interpretację z 14 marca 2017 r., 3063-ILPP2-2.4512.8.2017.3.EW). Prima facie pogląd ten wydaje się słuszny, gdyż rzeczywiście w potocznym rozumieniu „turystyka" kojarzona jest przede wszystkim z wyjazdami o charakterze wypoczynkowym. Niemniej, bardziej szczegółowa wykładnia pojęcia „usługa turystyki", zawartego w art. 119 ustawy o VAT, może poddawać słuszność wniosków organu w wątpliwość.
Po pierwsze, organ analizując treść dyrektywy VAT w innych językach, powinien zwrócić uwagę na niedoskonałość jej tłumaczenia na język polski, a w konsekwencji – także implementacji jej postanowień do ustawy o VAT. Zarówno angielsko- jak i francuskojęzyczna wersja tego unijnego aktu prawnego w kontekście procedury VAT-marża nie posługuje się bowiem istniejącymi w tych językach odpowiednikami polskich słów „turystyka" czy „turysta", a traktuje – o wiele szerzej – o podróżach (ang. „journey", fr. „voyage") i podróżnym (ang. „traveller", fr. „voyager").
