W polskich przepisach prawa próbę odpowiedzi na pytanie „Kto to jest artysta?" podjęto w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2017 r., poz. 1778 ze zm.; dalej usus). Stwierdzono w niej, w art. 8 ust. 8, że za artystę uważa się osobę wykonującą zarobkowo działalność artystyczną w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii, a także w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów i kaskaderów.
Czytaj także: PIT: 50 proc. kosztów dla twórców - zmiany od 2018 r.
Natomiast w ustawie z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 1191 ze zm.; dalej upaipp) posłużono się określeniem artysty wykonawcy, którym w szczególności jest osoba podejmująca działania: aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób, w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.
Formy prawne współpracy
Współpraca jednostki z artystą, będącym osobą fizyczną, może odbywać się na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej. Wówczas prawa do artystycznego wykonania utworu powstałe w wyniku działań, będących realizacją zawartej umowy, są przenoszone na jednostkę, która jest jej stroną.
