WARIANT III.
Prawo do swobody wypowiedzi, wyboru interlokutora i tajemnicy rozmowy stanowi dobro osobiste. Nagrywanie rozmowy – zarówno prywatnej, jak i służbowej – bez wiedzy i zgody zainteresowanego, niewątpliwie to dobro narusza. Tak uznał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 6 lipca 1999 r. (I ACa 380/99). Skoro tak, to pracodawca może domagać się od niesubordynowanego etatowca złożenia odpowiedniego oświadczenia w stosownej formie, a ponadto zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną z tego tytułu krzywdę; ewentualnie zapłaty określonej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
Jeżeli pracodawca wskutek nagrania dokonanego bez jego wiedzy i zgody doznał szkody majątkowej, ma dodatkowo prawo żądać jej naprawienia na ogólnych zasadach (art. 23–24 oraz art. 448 k.c.) >patrz wzór petitum pozwu w/s o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie.
Ważne! Pozew o ochronę dób osobistych wnosi się do sądu okręgowego (art. 17 pkt 2 k.p.c.). Opłata stała od tego pozwu wynosi 600 zł (art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Opłata sądowa od łącznie dochodzonego z przedmiotowym pozwem zadośćuczynienia wynosi 5 proc. jego wysokości, ale nie mniej niż 30 zł i nie więcej niż 100 tys. zł (art. 13 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).
WARIANT IV.
Jeżeli pracownik w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, nagrywa rozmowę osób, w której nie uczestniczy – np. pracodawcy i innego etatowca albo szefa i klienta firmy (poprzez np. umieszczenie urządzenia podsłuchowego w gabinecie przełożonego) – wówczas pracodawca może złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez niego czynu zabronionego stypizowanego w art. 267 § 3 kodeksu karnego. Jeśli natomiast nagrywający przekazał otrzymaną w ten sposób wiadomość komuś innemu, wówczas jest to czyn z art. 267 § 3 i 4 k.k. Konieczne jest również zgłoszenie wniosku o ściganie przestępstwa z art. 267 § 3 i 4 k.k. (267 § 5 k.k.).
Gdyby pracownik groził ponadto ujawnieniem treści nagrania na szkodę zatrudniającego, a szantaż ten wzbudzałby w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniony, wówczas może on w w/w zawiadomieniu dodatkowo zgłosić wniosek o ściganie przestępstwa określonego w art. 190 § 1 k.k. (art. 190 § 2 k.k.).
Istnieje także możliwość złożenia wniosku o nałożenie na (byłego) etatowca obowiązku naprawienia poniesionej wskutek jego zachowania szkody (w całości albo w części – art. 46 § 1 k.k.). Jest na to jednak ściśle określony czas. Gdy nie wytoczono powództwa cywilnego (co autorka pomija w tym artykule), pokrzywdzony (tu – osoba nagrywana, np. były już pracodawca), a także prokurator, może go zgłosić do zamknięcia przewodu sądowego na rozprawie głównej (art. 49a k.p.k.). Złożenie tego wniosku stanowi więc najłatwiejszy sposób, aby w jednym postępowaniu doprowadzić zarówno do skazania takiego pracownika, jak również uzyskać zaspokojenie poniesionej straty finansowej (przynajmniej hipotetycznie). Brak jest przeszkód do umieszczenia tego wniosku już w komentowanym zawiadomieniu (ewentualnie w odrębnym piśmie jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego, tj. zanim sprawa trafi do sądu).
