Instytucja prokury została przez ustawodawcę uregulowana w przepisach Kodeksu cywilnego (art. 1091 k.c. i n.). Sama prokura jest niczym innym jak pełnomocnictwem udzielonym przez przedsiębiorcę podlegającego obowiązkowi wpisu do rejestru przedsiębiorców, które obejmuje umocowanie do czynności sądowych i pozasądowych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.
Samoistna i łączna
W obrocie funkcjonują dwa rodzaje prokur: prokura samoistna i prokura łączną. Prokura samoistna oznacza, że prokurent może samodzielnie reprezentować przedsiębiorcę, natomiast istota prokury łącznej wyraża się w tym, że dla ważnego i skutecznego dokonywania czynności objętych prokurą wymagane jest współdziałanie dwóch lub większej liczby prokurentów.
Oprócz wspomnianej wyżej prokury łącznej w rozumieniu art. 1094 § 1 k.c. funkcjonowała w praktyce także tzw. „prokura łączna niewłaściwa". Oznaczała ona prokurę udzieloną z zastrzeżeniem, że prokurent może działać jedynie łącznie z inną osobą, niebędącą prokurentem (najczęściej chodziło o członka zarządu lub wspólnika spółki handlowej).
Powód nowelizacji
Niestety funkcjonowanie powyższej prokury budziło wątpliwości zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawniczej, czego konsekwencją było podjęcie 30 stycznia 2015 r. uchwały przez Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów – sygn. akt III CZP 34/14. Sąd Najwyższy wskazał, że niedopuszczalny jest wpis do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym jednego prokurenta z zastrzeżeniem, że może on działać tylko łącznie z członkiem zarządu."
Była potrzeba stosowania w praktyce obrotu gospodarczego prokury łącznej niewłaściwej. Wprowadzono taką możliwość, ustawą z 16 grudnia 2016 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców (DzU z 2016 r. poz. 2255).
