Ostatnio w mediach głośno jest o sprawie 3-latka z Oławy, którego ojcem miał być zmarły ksiądz Waldemar I. z Wrocławia. Matka dziecka początkowo chciała, aby alimenty płaciła jej wrocławska kuria. Kobieta ujawniła, że osiem lat żyła z księdzem, a jej syn jest owocem ich związku. W 2012 roku ksiądz zmarł na zawał serca. Kobieta domaga się dla syna spadku po księdzu - m.in. domu jednorodzinnego w Oławie. Sprawa trafiła do sądu, który nakazał ekshumację zwłok duchownego. Badania genetyczne potwierdziły ojcostwo księdza.
Na kanwie tej sprawy pojawiły się wątpliwości, czy można dochodzić świadczeń alimentacyjnych po ojcu, który już nie żyje. O rozwiązanie tych wątpliwości zwróciliśmy się do prawników specjalizujących się prawie rodzinnym.
Nieżyjący nie płacący
- Obowiązek alimentacyjny i wynikający z niego obowiązek świadczeń na rzecz uprawnionego są ściśle związane z osobą zobowiązanego. Oznacza to, że wyłączona jest możliwość dochodzenia roszczeń majątkowych przeciwko nieżyjącemu domniemanemu ojcu dziecka reprezentowanego w procesie o ustalenie ojcostwa przez kuratora – wskazuje adwokat Karol Chabowski z gdyńskiej Kancelarii Prawa rozwodowego i rodzinnego. Dodaje on, iż z zgodnie z treścią art. 139 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, obowiązek alimentacyjny nie przechodzi na spadkobierców zobowiązanego.
Na ten sam przepis powołuje się radca prawny Jerzy Bedelek z warszawskiej Kancelarii Prawa Rodzinnego Spk. - Obowiązek alimentacyjny nie przechodzi na spadkobierców zobowiązanego (w tym wypadku ojca), co oznacza, że wygasa definitywnie z chwilą jego śmierci. Nie można więc dochodzić alimentów od osoby zmarłej – wskazuje prawnik.
Ekspert zaznacza, iż w przypadku, gdy alimenty zostały zasądzone prawomocnym wyrokiem sądu, a potem zobowiązany zmarł, obowiązek alimentacyjny staje tzw. długiem spadkowym. W tej sytuacji uprawniony (np. syn zmarłego) może żądać zapłaty zasądzonych wyrokiem alimentów od spadkobierców zmarłego (orzeczenie SN z 22 maja 1935 r., C.I. 2973/34, OSP 1935, poz. 702, oraz uchwałę SN z 15 maja 1965 r., III CO 36/65, LexPolonica nr 311890, OSNCP 1966, nr 3, poz. 37; NP 1971, nr 4, s. 599).