Nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących. Kosztem są jednak odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona. Stanowi o tym art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT.
Koszty generowane na podstawie tego przepisu mają charakter tymczasowy, uzależniony w praktyce najczęściej od postępowania dłużnika i ostatecznej kwalifikacji podatkowej wierzytelności. W przypadku uiszczenia należności, odpisy aktualizujące zostaną zaliczone do przychodów podatkowych. Jeżeli zaś należność nie zostanie zapłacona, to odpisy ostatecznie zostaną zaliczone do kosztów jako nieściągalna wierzytelność.
Odesłanie do przepisów
Ustawa o rachunkowości w art. 35b wskazuje, że odpisów aktualizujących dokonuje się od:
1) należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym;
2) należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności;
