Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 30 sierpnia 2016 r. (II FSK 1958/14).
Spółka będąca operatorem platformy telewizji cyfrowej, a także nadawcą kanałów telewizyjnych dystrybuowanych w sieciach telewizji kablowej posiada niespłacone wierzytelności, których nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Spółka sprzedała wierzytelności podmiotowi zewnętrznemu za cenę niższą niż nominalna wartość wierzytelności. Sprzedaż obejmowała także wierzytelności przedawnione w rozumieniu kodeksu cywilnego.
We wniosku o wydanie interpretacji spółka spytała, czy przysługuje jej prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych z tytułu odpłatnego zbycia własnych wierzytelności przedawnionych, które zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny.
Zdaniem spółki, straty powstałe z tego tytułu będą dla niej kosztami podatkowymi. Spółka twierdziła, że ustawodawca świadomie nie uzależnił skutków podatkowych w zakresie możliwości rozliczenia strat z tytułu sprzedaży wierzytelności od tego, czy sprzedawana wierzytelność jest przedawniona czy nie. Podobnie jak nie rozróżnił skutków podatkowych w zależności od tego, czy dana wierzytelność stała się już wymagalna, czy okres jej wymagalności jeszcze nie nadszedł.
Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem spółki. Skoro w art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu.
