Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Oferta w praktyce - co mówią sądy w orzeczeniach
Regulacje dotyczące oferty wydają się dostatecznie wyjaśnione w orzecznictwie, niemniej praktyka pokazuje, iż nie zawsze tak jest, a wątpliwości pojawiają się wraz z rozwojem wyobraźni uczestników obrotu gospodarczego.
Na tle regulacji kodeksu cywilnego o ofercie w orzecznictwie zauważono, że konsens stron umowy trzeba widzieć jako całość, czego wyrazem jest zasada, że do zawarcia wiążącej umowy niezbędna jest zgoda stron na wszystkie jej postanowienia. Zasada ta wynika z poszanowania autonomii woli stron i uwzględnia, iż decyzja o zawarciu umowy jest zwykle poprzedzona oceną całokształtu uregulowania praw i obowiązków stron (wyrok SN z 18 grudnia 2018 r., IV CSK 446/17, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami). Ofertą z kolei jest każde oświadczenie woli odpowiadające wymaganiom art. 66 § 1 k.c., czyli stanowiące skierowaną do innej osoby stanowczą propozycję zawarcia umowy obejmującą minimalną jej treść. Przez ofertę rozumie się oświadczenie woli zawarcia umowy, które określa co najmniej jej istotne postanowienia. Może ona zawierać i inne postanowienia, ale musi wyrażać stanowczą wolę oferenta zawarcia umowy o definitywnie określonej treści. Adresat oferty może ją w całości przyjąć, doprowadzając w ten sposób do zawarcia umowy, lub odrzucić. Przy czym oferta powinna być tak sformułowana, aby umowa mogła dojść do skutku bez dalszych negocjacji. Ofertą jest oświadczenie woli, które zawiera treść niezbędną do zawarcia umowy przez jej przyjęcie przez drugą stronę (wyrok SN z 15 lipca 2008 r., III PK 9/08).
Pozostało 85% artykułu
