Arkadiusz Turczyn

Miejsca zakazu spożywania alkoholu wskazane w odpowiednich uchwałach powinny być odpowiednio oznaczone, tak aby osoby łamiące ten zakaz zdawały sobie sprawę z grożącej im odpowiedzialności.

Kontynuując konstytucyjny wątek wolności sumienia i wyznania, należy zwrócić również uwagę na aspekt nauki religii. Zgodnie z art. 12 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. DzU z 2020 r., poz. 1327 z późn. zm.) publiczne przedszkola i szkoły podstawowe organizują naukę religii na życzenie rodziców, a publiczne szkoły ponadpodstawowe na życzenie bądź rodziców, bądź samych uczniów; po osiągnięciu pełnoletności o pobieraniu nauki religii decydują uczniowie (ust. 1), a minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z władzami Kościoła katolickiego i Polskiego Autokefalicznego Kościoła prawosławnego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych określa w drodze rozporządzenia warunki i sposób wykonywania przez szkoły zadań, o których mowa w ust. 1 (ust. 2).

Cofnięcie każdego zezwolenia na sprzedaż alkoholu wymaga przeprowadzenia odrębnego postępowania. Jeżeli nie stwierdzi się naruszenia zasad sprzedaży, oznacza to, że brak podstaw prawnych do cofnięcia zezwolenia.

Wolność sumienia i wyznania od lat chroniona jest – przynajmniej de iure – przez liczne regulacje, w tym art. 53 i art. 48 Konstytucji RP, a także spójne z Konstytucją RP art. 9 konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 r. (DzU z 1993 r., nr 61, poz. 284 z późn. zm.), art. 10 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (DzUrz. UE seria C, nr 202, z 2016 r., s. 391 i nast.) czy art. 18 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych otwartego do podpisu w Nowym Jorku 19 grudnia 1966 r. (DzU z 1977 r., nr 38, poz. 167).

Wojewoda, jako organ nadzoru jest nie tylko uprawniony, ale zobowiązany do samodzielnej oceny tego, czy i jakie z przesłanek wydania zarządzenia w przedmiocie zmiany patrona ulicy zaistniały w danej sprawie