Politycy okłamywali społeczeństwo – mówi Bartłomiej Starosta, sędzia Sądu Rejonowego w Sulęcinie, Stowarzyszenie Sędziów Polskich Iustitia.

Specyfika sądowa przypomina samotność długodystansowca. Biegnie mocą własnych sił i woli, przeciwstawiając się osobistej słabości.

Zamach na miejsce zamieszkania równocześnie atakuje życie prywatne i rodzinne.

List o odwołaniu rozprawy przychodził za późno.

Sędzia nie może być człowiekiem ministra. Ma orzekać bez lęku, co go za to spotka. Minister zaś ma umożliwiać sędziom jak najlepsze warunki pracy. Tylko tyle i aż tyle.

Kontynuując konstytucyjny wątek wolności sumienia i wyznania, należy zwrócić również uwagę na aspekt nauki religii. Zgodnie z art. 12 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. DzU z 2020 r., poz. 1327 z późn. zm.) publiczne przedszkola i szkoły podstawowe organizują naukę religii na życzenie rodziców, a publiczne szkoły ponadpodstawowe na życzenie bądź rodziców, bądź samych uczniów; po osiągnięciu pełnoletności o pobieraniu nauki religii decydują uczniowie (ust. 1), a minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z władzami Kościoła katolickiego i Polskiego Autokefalicznego Kościoła prawosławnego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych określa w drodze rozporządzenia warunki i sposób wykonywania przez szkoły zadań, o których mowa w ust. 1 (ust. 2).

Obywatel nie może być zmuszany do stawania przed organem sądowym, który nie ma atrybutu niezależności.

Sama wielość systemów do obsługi spraw w różnych sądach może przytłaczać.

Rodzina przestaje być ostoją spokoju, a niekiedy wręcz generuje zbrodnie – mówi prof. Brunon Hołyst, kryminolog.