Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z 14 października 2016 r., I CSK 714/15.
Powód prowadził działalność gospodarczą, w ramach której zawarł z poprzednikiem prawnym pozwanego Banku S.A. umowy kredytu na łączną kwotę ponad 21 mln zł. Wszystkie kredyty miały być wykorzystane na sfinansowanie wydatków związanych z działalnością gospodarczą. Zostały zabezpieczone umową przewłaszczenia rzeczy oznaczonych co do tożsamości. Po roku umowy kredytowe zostały przez bank wypowiedziane, powód został wezwany do wydania rzeczy przewłaszczonych, a następnie kredytodawca złożył wniosek o ogłoszenie upadłości powoda. Sąd rejonowy ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego.
Powód wezwał pozwanego do zapłaty ponad 39 mln zł tytułem odszkodowania za szkodę majątkową wyrządzoną mu jako osobie fizycznej, spowodowaną bezprawnym zajęciem kwoty dotacji, wypowiedzeniem umów kredytowych, wszczęciem egzekucji, złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości oraz ujawnieniem szeregu podmiotom informacji o wypowiedzeniu kredytów i wysokości zadłużenia. Do żądania tego pozwany się nie odniósł uznając, iż ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego skutkuje utratą uprawnienia powoda do zarządzania i reprezentowania upadłego przedsiębiorstwa.
Sądy I i II instancji zgodziły się, iż powód nie ma legitymacji procesowej do dochodzenia zgłoszonych żądań, które stanowią roszczenia odszkodowawcze wprost związane z działalnością gospodarczą. Wskazały, iż zgodnie z art. 144 ust. 1 i 2 ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (P.u.n.) konsekwencją ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego jest to, iż postępowania sądowe dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone tylko przez syndyka lub przeciwko niemu. Do masy upadłości wchodzą wierzytelności przysługujące upadłemu w stosunku do osób trzecich. Taki charakter mają żądania pozwu, skoro powód dochodzi odszkodowania za bezprawne, w jego przekonaniu działania pozwanego, które doprowadziły do strat w mieniu, utraty dochodów i korzyści z realizacji kontraktów zawartych z kontrahentami oraz odszkodowania za szkodę majątkową wynikłą z naruszenia tajemnicy bankowej i dobrego imienia powoda, poprzez zawiadomienie wierzycieli o wypowiedzeniu umów kredytowych.
Powód, zaskarżając wyrok sądu apelacyjnego, zarzucił m.in. naruszenie art. 144 ust. 1 P.u.n. i art. 4 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (u.s.d.g.) przez błędne przyjęcie, że powód w postępowaniu występuje, jako przedsiębiorca w rozumieniu art. 4 ust. 1 u.s.d.g., a nie, jako osoba fizyczna, co skutkowało błędnym zastosowaniem art. 144 P.u.n. i uznaniem braku legitymacji czynnej.
