Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 31 maja 2017 r., sygn. II PK 134/16
Powódka I. B. domagała się zasądzenia od pozwanego I. sp. z o.o. 30 tys. zł tytułem odszkodowania w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Sąd rejonowy przyjmując, że strona pozwana rozwiązując z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia zachowała termin określony przepisem art. 52 § 2 k.p. uznał że powódka swoim zachowaniem, polegającym na wydawaniu podległym pracownikom poleceń służbowych dotyczących fikcyjnych transakcji handlowych, które nie zostały zakończone fizyczną sprzedażą towaru z magazynu i wysłaniem faktur sprzedaży do klientów, naruszyła w sposób ciężki podstawowy obowiązek w zakresie dbałości o mienie pracodawcy i interesy pracodawcy, tym samym przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę znajdowała potwierdzenie w stanie faktycznym sprawy. Z uwagi na to sąd rejonowy wyrokiem z 21 września 2015 r. oddalił powództwo.
Sąd okręgowy uwzględniając apelację powódki przychylił się do zarzutu naruszenia art. 52 § 2 k.p. przez uznanie, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało złożone przed upływem jednego miesiąca od uzyskania przez pozwanego pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę, podczas gdy pracodawca wiadomości te powziął znacznie wcześniej. Sąd okręgowy przyjął bowiem, że wskazana przez pozwanego przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia była tożsama z przyczyną wcześniejszego nałożenia na powódkę kary porządkowej w dacie 26 marca 2014 r., zatem dzień powzięcia przez stronę pozwaną wiadomości o okoliczności uzasadniającej nałożenie kary był dniem uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę w rozumieniu art. 52 § 2 k.p. W związku z tym sąd okręgowy wyrokiem z 17 grudnia 2015 r. zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od I. Sp. z o.o. na rzecz I. B. kwotę 30 tys. zł.
Strona pozwana wniosła skargę kasacyjną, opartą na podstawie naruszenia przepisów postępowania oraz naruszenia przepisów prawa materialnego. Pozwany kwestionował m.in. przyjęcie przez sąd drugiej instancji, że umowa o pracę z powódką została rozpoznana po upływie przewidzianego prawem terminu. Skarżący wnioskował o uchylenie zaskarżonego wyroku sądu okręgowego w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku sądu okręgowego w całości i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi okręgowemu.