Trzeba jednak zauważyć, że pogląd ten był kwestionowany w wielu orzeczeniach sądów administracyjnych, które w wydawanych wyrokach wskazywały, że brzmienie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT jednoznacznie wskazuje, iż świadczeniem pracodawcy w rozumieniu tego przepisu nie jest jedynie udostępnienie samochodu, ale zapewnienie możliwości prawidłowego jego używania, a zatem także ponoszenie niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie (m.in. WSA w Krakowie w wyroku z 14 września 2016 r., I SA/Kr 824/16). Argumentację taką podzielił także NSA w korzystnym dla podatników wyroku z 10 lipca 2018 r. (II FSK 1185/16), którym oddalił wniesioną przez ministra finansów skargę kasacyjną, a w wyniku przeprowadzonej analizy art. 12 ust. 2a ustawy o PIT orzekł: „Przytoczony przepis nie daje podstaw do różnicowania dla celów podatkowych – co czyni organ – kosztów, które mogą być objęte ryczałtem (np. ubezpieczenie, bieżące naprawy i przeglądy) od tych, których ryczałt nie obejmuje (paliwo). To wszystko prowadzi do wniosku, że brzmienie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. w pełni uzasadnia wykładnię, iż wartość przychodu z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych obejmuje również udostępnienie danemu pracownikowi paliwa, które nie stanowi odrębnego świadczenia". Konsekwencją takiej regulacji jest zatem potwierdzenie przez NSA wypracowanej linii orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, które w licznych wyrokach uchylały interpretacje indywidualne prawa podatkowego i wskazywały na brak podstaw dla odrębnego ustalania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku ze zużyciem paliwa, którego koszt nabycia ponosi pracodawca.
Trzeba jednak podkreślić, że powołane rozstrzygnięcie NSA nie daje „automatycznej" gwarancji zmiany dotychczasowego stanowiska organów podatkowych. Kwalifikacja prawna dokonana przez NSA jest jednak istotnym argumentem przemawiającym za brakiem podstaw dla ustalania odrębnego przychodu wynikającego ze zużycia dla celów prywatnych paliwa pracodawcy, który może być wykorzystany zarówno w toku postępowań prowadzonych przez organy podatkowe, jak i w treści składanych wniosków o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego.
Autor jest doradcą podatkowym
Jak zdefiniowane są przychody
Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Świadczenia pracodawcy na rzecz pracowników, które mają charakter nieodpłatny, stanowią zatem przychody pracowników z tytułu stosunku pracy. Oznacza to konieczność ustalenia ich wartości i opodatkowania osiągniętego przychodu.
podstawa prawna: art. 12 ust. 1 i ust. 2a - 2c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1509 ze zm.)
