Potwierdza to interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 marca 2019 r. (0111-KDIB1-3.4010.629.2018.1.APO).
W ramach obecnie obowiązującego modelu działalności polski podatnik (dalej: spółka) prowadzi działalność gospodarczą o ograniczonych funkcjach i ryzykach w obszarze produkcji oraz dystrybucji do zagranicznych podmiotów powiązanych i podmiotów trzecich. Powiązany ze spółką niemiecki podatnik posiada wyłączne prawo do dystrybucji wyrobów gotowych spółki na rynkach zagranicznych oraz pełni rozwinięte, strategiczne funkcje m.in. w obszarach badań i rozwoju wyrobów gotowych, ich wyceny, marketingu i sprzedaży oraz zarządzania relacjami z klientami. Jest też właścicielem kluczowych aktywów niematerialnych (m.in. know-how badawczo-rozwojowy, baza klientów, baza dostawców, baza kontraktów). W obecnym modelu działalności rentowność spółki, z uwagi na ograniczony profil działalności, jest ograniczona do stałej marży zysku, natomiast podatnik niemiecki ma prawo do tzw. zysku rezydualnego (nadwyżka zysku ponad umownie ustalony poziom marży spółki).
Czytaj także: CIT: transakcje nieporównywalne - jak ustalić bazę porównawczą
Spółka oraz niemiecki podatnik planują zmianę wzajemnego modelu współpracy. Chcą przenieść kluczowe funkcje, ryzyka oraz aktywa niematerialne posiadane przez niemieckiego podatnika do spółki. Z kolei niemiecki podatnik zmieni swoją strategiczną, pryncypialną działalność do roli rutynowego dystrybutora produktów spółki. Zmiana modelu współpracy zostanie poprzedzona zawarciem przez te podmioty umowy przeniesienia aktywów niematerialnych. W związku z przejęciem takich aktywów spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz niemieckiego podatnika wynagrodzenia z tytułu transferu potencjału zysku (tzw. exit fee) wynikającego z przejęcia przez spółkę funkcji w zakresie pełnej działalności dystrybucyjnej.
Spółka uznała, że wartość wynagrodzenia należnego niemieckiemu podatnikowi z tytułu przeniesienia ww. aktywów niematerialnych oraz exit fee może zostać rozpoznana w wyniku podatkowym spółki w pełnej wysokości, tj. z pominięciem ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, wynikającego z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT. Zdaniem spółki, ponieważ koszty te (opłata za przeniesienie aktywów niematerialnych oraz exit fee) nie są kosztami usług doradczych lub świadczeń o podobnym charakterze oraz nie spełniają znamion opłaty za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości niematerialnych i prawnych, nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15e ust. 1 CIT.
