Benchmark to analiza danych porównawczych, których przedmiotem mogą być stosowane przez podmioty niepowiązane ceny albo realizowane przez nie rentowności. Zgodnie z przepisami ustaw podatkowych, do analizy benchmark należy używać przede wszystkim danych właściwych dla podmiotów z siedzibą (lub zarządem) na terytorium Polski.
Czytaj także: PIT i CIT: transakcje i inne zdarzenia, czyli co trzeba dokumentować
W przypadku stosowanych cen analiza danych porównawczych nie zawsze będzie najlepszym rozwiązaniem. Pry transakcjach typu leasing, najem i dzierżawa, w dość prosty sposób przedsiębiorca może porównać cenę przedmiotu umowy do transakcji o porównywalnych parametrach (powierzchnia, lokalizacja, standard wykończenia, okres najmu, wysokość oprocentowania, obowiązki stron związane z utrzymaniem przedmiotu umowy). Jednak w transakcjach innego rodzaju, np. sprzedaży towarów i usług wykonywanych pod konkretne zamówienie, poszukiwanie porównywalnych cen może być albo operacyjnie utrudnione, albo niecelowe z uwagi na znaczne różnice w technologii wytworzenia danego dobra.
Przykład
Cena wytworzenia produktu w linii produkcyjnej o wysokim stopniu automatyzacji jest nieporównywalna do ceny produkcji, gdzie istotną część procesu obsługuje człowiek w sposób ręczny. Tym samym zbieranie danych o cenach stosowanych w tego rodzaju transakcjach nie będzie mogło być podstawą do sporządzenia analizy benchmark.
W takich przypadkach analiza benchmark powinna się odnosić do porównania wskaźników efektywności ekonomicznej (ROS bądź EBIDTA) firm niepowiązanych w odniesieniu do realizowanej sprzedaży albo osiąganego narzutu na kosztach. Wybór wskaźnika używanego do sporządzenia analizy benchmark będzie zawsze kwestią indywidualną. Będzie ona uzależniona od poziomu agregacji danych finansowych przedsiębiorstw niepowiązanych w bazach dostępnych publicznie lub od możliwości uzyskania ich w podmiocie, dla którego analiza benchmark jest sporządzana. Zawsze jednak analiza ta powinna sprowadzać się do przeprowadzenia sekwencji czynności określonych w zdecydowanej większości przez ministra finansów w treści wydawanych rozporządzeń.