Pierwsza przyczyna wypowiedzenia w dużej mierze dotyczyła braku efektów pracy powódki. SN z powołaniem się na wcześniejsze orzecznictwo podkreślił, że zasadność wypowiedzenia umowy o pracę pracownikowi powinna być rozważana zarówno z uwzględnieniem potrzeb pracodawcy, jak i z poszanowaniem interesów pracownika sumiennie i starannie wykonującego swoje obowiązki pracownicze (SN z 17maja 2016, I PK 155/15; SN z 28 pażdziernika 1998 r., I PKN 398/98). W związku z tym w niniejszej sprawie SN uznał, że osiąganie przez powódkę efektów niższych w porównaniu z innymi pracownikami na tym samym stanowisku nie może stanowić kryterium obniżającym wartość powódki i niwelujący jej dotychczasowy wkład w prowadzoną przez pozwaną działalności, a zatem stanowić wystarczającym uzasadnieniem wypowiedzenia.
Mając na uwadze, że wypowiedzenie to zwykły sposób rozwiązania stosunku pracy, w obecnej dobie zaostrzonej konkurencji stanowisko to mogłoby zostać uznane za wątpliwe, gdyby nie dodatkowy argument przemawiający za bezzasadnością ww. przyczyny Wypowiedzenia w postaci premiowania powódki za osiągnięte wyniki w pracy. Bowiem w okresie II-IV kwartał 2013 r. Powódka wykonała zadania indywidualne w ok. 83 proc., a zatem wypłacano jej premie w związku z przekroczeniem nałożonego na nią 80-proc. progu, uprawiającym ją do otrzymania gratyfikacji.
Kolejnym argumentem przemawiającym za bezzasadnością ww. przyczyny Wypowiedzenia jest to, że przyczyna ta odwoływała się do wyników oceny rocznej powódki, która obejmowała okres roku, natomiast okres ten nie był identyczny z okresem, w którym powódka wedle pozwanej miała niesatysfakcjonujące wyniki w pracy
Wobec powyższego pierwszą przyczynę wypowiedzenia słusznie należało uznać za nieuzasadniająca wypowiedzenie.
Druga przyczyna wypowiedzenia dotyczyła niestosowania się powódki do wymaganych standardów współpracy z klientami. Wspomniane standardy zostały wprowadzone w kwietniu 2013 r., a braki w ich stosowaniu stwierdzono u powódki na podstawie obserwacji w okresie maj-październik 2013 r. W okresie od października 2013 r. do momentu złożenia powódce wypowiedzenia w marcu 2014 r. nie stwierdzono dalszych nieodciągnięć w tym zakresie, co wskazuje że powódka zaczęła się stosować do nowych standardów. Wobec tego zgodnie z zasadą aktualności przyczyny wypowiedzenia wyrażonej w słynnej uchwale SN z 27 czerwiec 1985 r., III PZP 10/85 oraz podtrzymanej w dalszym orzecznictwie SN (SN z 26 luty 013 r., I PK 194/12; SN z 21wrzesień 2001 r., I PKN 612/00; SN z 12 wrzesień 2008 r., I PK 22/08; SN z 19 kwiecień 2010 r., II PK 306/09), w zakresie drugiej przyczyny Wypowiedzenia należy uznać je za nieuzasadnione, gdyż okoliczność niestosowania się do wymaganych przez Pozwanej standardów współpracy z klientami była już w momencie składania powódce wypowiedzenia nieaktualna.
Ponieważ żadna z podanych w uzasadnieniu wypowiedzenia przyczyn się nie obroniła w świetle zarzutów kasacji pozwanej, SN oddalił skargę kasacyjną.
