1) których stosunek pracy w trakcie roku ustaje, a którzy są uprawnieni już do kolejnego urlopu (art. 1551 § 1 k.p.),
2) którzy podejmują pracę u kolejnego pracodawcy w innym roku kalendarzowym niż ten, w którym ustał stosunek pracy z poprzednim pracodawcą (art. 1551 § 21 k. p.),
3) powracających do pracy u dotychczasowego pracodawcy w ciągu roku kalendarzowego po trwającej co najmniej miesiąc nieobecności (rodzaje tych nieobecności wymienia wyczerpująco art. 1552 k. p.).
Jeżeli stosunek pracy ustaje w trakcie roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje u dotychczasowego pracodawcy urlop proporcjonalny do okresu przepracowanego w jego firmie w tym roku.
Za każdy miesiąc
Przy ustalaniu wymiaru urlopu pracodawca, u którego zatrudnienie ustaje w trakcie miesiąca, powinien przyjąć w obliczeniach pełny miesiąc kalendarzowy zatrudnienia. Najmniejszą „podziałką" urlopową przy obliczeniach proporcjonalnych jest bowiem miesiąc.
Mimo że 1 stycznia pracownik nie będzie świadczył pracy, to tego dnia będzie jeszcze pozostawał w zatrudnieniu. Skoro bowiem strony ustaliły, że rozwiązanie stosunku pracy ma nastąpić 1 stycznia, to ten dzień będzie ostatnim dniem zatrudnienia. Umowa rozwiązuje się z upływem dnia oznaczonego jako termin końcowy zatrudnienia. Jeżeli porozumienie miało zmierzać do zakończenia umowy o pracę z końcem roku, to należało w nim podać jako dzień rozwiązania stosunku pracy 31 grudnia 2018 r.
