Piękna, 44-letnia kobieta o dziewczęcej urodzie. Urodziła się w Baabdat, 22 kilometry od Bejrutu. Jej dzieciństwo i wczesną młodość naznaczyła wojna. Po maturze Nadine Labaki studiowała na wydziale audiowizualnym na uniwersytecie bejruckim. Realizowała muzyczne teledyski, krótkie filmy. Dziś jest jedną z najciekawszych indywidualności kina Bliskiego Wschodu. Artystką o dużej wrażliwości, czułą na klimaty społeczne.
W 2005 roku Nadine Labaki zadebiutowała w fabule „Karmelem", portretując współczesne mieszkanki Bejrutu i zderzenie tradycji z nowoczesnością. Potem głośnym stało się jej pełne dystansu spojrzenie na konflikty wyznaniowe w Libanie „Dokąd teraz?". Ubrane na czarno kobiety szły tam przez rozżarzone słońcem pustkowie. Część miała odkryte twarze, część spowita była w chusty. Na cmentarzu rozdzielały się na dwie grupy. Jedne szły ku grobom katolickim, inne ku muzułmańskim. Ale łączył je ten sam ból.
To były matki, żony, córki, które straciły najbliższych w pełnej nienawiści wojnie domowej. – Gdyby to od nich zależało, nie byłoby podziałów i tragedii – mówiła wtedy Labaki. Ten film o kobietach zdecydowanych na wszystko, byle nie dopuścić do eskalacji konfliktów, zadedykowała: „Naszym matkom".
Dzieci z dzielnic nędzy
W tym roku „Kafarnaum" wielu krytyków uważało za głównego faworyta w wyścigu do canneńskiej Złotej Palmy.
– Chciałam opowiedzieć o systemie, który spycha na margines dzieci z dzielnic nędzy, uchodźców. O ludziach, którzy nie mogą dostać albo których nie stać na wyrobienie sobie dowodu tożsamości. I żyją tak, jakby ich nie było. Są nielegalnymi mieszkańcami Bejrutu – mówiła na konferencji prasowej Libanka.
