Sąd uwzględnił jej skargę i uchylił zaskarżoną interpretację. W ocenie sądu cechą charakterystyczną dla leasingu finansowego jest rozbicie raty leasingowej na ratę kapitałową i odsetkową. Naczelną zasadą kwalifikacji określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest to, że mają one wynikać z przepisów prawa podatkowego, a nie z innych norm (np. prawa bilansowego). Przepisy innych ustaw mogą mieć znaczenie dla wysokości zobowiązania podatkowego jedynie w takim w zakresie, w jakim wynika to jednoznacznie z przepisów prawa podatkowego. Skoro brak jest takiego odwołania wprost w definicji kosztów finansowania dłużnego, to nie ma podstaw do zaakceptowania poglądu, że przepisy ograniczające możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych na podstawie art. 15c ustawy o CIT mają zastosowanie do każdego rodzaju leasingu.
Autorka jest współpracownikiem zespołu zarządzania wiedzą podatkową firmy Deloitte
Tomasz Wieczorek starszy konsultant w dziale doradztwa podatkowego Deloitte zespołu FSI/Business Tax
Od 1 stycznia 2018 r. ustawa o CIT przewiduje ograniczenie w rozliczaniu kosztów finansowania dłużnego w kosztach podatkowych. Ustawodawca, definiując zakres „kosztów finansowania dłużnego" wskazał, że są to wszelkiego rodzaju koszty związane z otrzymaniem środków finansowych, w tym część odsetkowa raty leasingowej.
Zasadniczy problem polega więc na tym, że choć ustawodawca wskazał, iż ograniczenie może mieć zastosowanie do leasingu, to niestety nie wskazał już do jakiego typu leasingu oraz w rozumieniu jakiej ustawy. W komentowanej sprawie jest to o tyle istotne, że umowa dzierżawy lokomotywy jest inaczej klasyfikowana według prawa podatkowego (tj. jako leasing operacyjny) oraz inaczej według prawa bilansowego (tj. jako leasing finansowy). Uznanie, że część odsetkowa w podatkowym leasingu operacyjnym jest również kosztem finansowania dłużnego, może spowodować konieczność wykluczenia tej odsetkowej części raty z kosztów podatkowych spółki, pomimo iż przepisy ustawy o CIT regulujące opodatkowanie umów leasingu nie przewidują żadnego szczególnego traktowania tej części składowej opłaty z tytułu leasingu operacyjnego.
Moim zdaniem sąd słusznie wskazał, że o uznaniu danego wydatku za koszt podatkowy mogą decydować wyłącznie przepisy prawa podatkowego. Natomiast reguły prawa bilansowego mogą być zastosowane jedynie w przypadku gdy konkretny przepis prawa podatkowego wskazuje taką możliwość (np. możliwość rozpoznawania różnic kursowych według zasad przyjętych dla potrzeb rachunkowości).
Według przepisów podatkowych, opłata z tytułu leasingu operacyjnego ma charakter homogeniczny. Oznacza to, że całość opłaty powinna być traktowana podatkowo w sposób jednolity, tj. jako przychód finansującego i koszt korzystającego. Z kolei w leasingu finansowym ustawodawca wprost wskazuje na inny reżim podatkowy mający zastosowanie do opłaty leasingowej w części stanowiącej spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu oraz inny dla nadwyżki ponad tę spłatę (czyli właśnie dla części odsetkowej). Dlatego też odniesienie w art. 15c ustawy o CIT do części odsetkowej opłaty leasingowej w moim przekonaniu może mieć sens tylko i wyłącznie do leasingu finansowego, gdyż tylko w tym przypadku przepisy rozdziału 4a ustawy o CIT wyróżniają taką część.
