Rozstrzygnie to dopiero postępowanie dowodowe, w którym przede wszystkim trzeba ocenić, czy naruszenie obowiązków wynikających z przepisów podatkowych było umyślne.
Na początek przypomnijmy, że zasady odpowiedzialności karnej skarbowej uregulowane są niemal w całości w [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=186065]ustawie z 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy, dalej k.k.s. (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 111, poz. 765 ze zm.)[/link]. Tylko te czyny, które są w nim opisane, mogą stanowić podstawę odpowiedzialności. W postępowaniu karnym skarbowym stosujemy także wymienione w k.k.s. przepisy kodeksu postępowania karnego. Nie są natomiast stosowane przepisy części ogólnej kodeksu karnego, co związane jest m.in. z tym, że k.k.s. niejednokrotnie tworzy swoje własne kategorie pojęciowe, tak by uwzględniały one specyfikę odpowiedzialności związanej z naruszaniem interesów Skarbu Państwa. Tak jest m.in. z pojęciem sprawstwa.
[srodtytul]Sprawcą może być wykonawca i kierownik... [/srodtytul]
Zasadniczo do odpowiedzialności karnej skarbowej pociągana jest osoba, której można przypisać bezpośrednie działanie (lub zaniechanie) skutkujące popełnieniem przestępstwa lub wykroczenia skarbowego. Jeśli osoba ta działała w porozumieniu z innymi, to do odpowiedzialności pociągnięte zostaną również one (współsprawstwo). Przy czym stopień zaangażowania każdej z tych osób w popełnienie danego czynu (w szczególności umyślność lub nieumyślność zachowania) oceniany jest osobno.
Za sprawcę przestępstwa lub wykroczenia skarbowego uważana jest również osoba, która kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub też wykorzystując uzależnienie jej od siebie (np. stosunek podległości) poleca jej wykonanie takiego czynu (sprawstwo kierownicze).