Ewidencją nie są objęte budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o PIT, a więc według metody uproszczonej (zob. art. 22g ust. 3 ustawy o PIT).
Uwaga! W razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (art. 22n ust. 6 ustawy o PIT). Sankcji takiej nie ma oczywiście w przypadku amortyzacji lokalu według metody uproszczonej.
Nie warto
W chwili obecnej metoda uproszczona nie jest raczej opłacalna dla podatników z uwagi na to, że wartość początkowa ustalona według metody uproszczonej będzie zazwyczaj znacznie niższa od wartości początkowej ustalonej według zasad standardowych.
Przykład
Podatnik nabył lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 40 m2 za kwotę 250 000 zł. Wartość początkowa ustalona według metody uproszczonej wyniesie zatem 39 520 zł (40 m2 x 988 zł). Przyjmijmy, że podatnik amortyzuje lokal za pomocą 10-proc. indywidualnej rocznej stawki amortyzacyjnej.
W przypadku metody uproszczonej roczna stawka amortyzacyjna wyniosłaby 3 952 zł (39 520 zł x 10 proc.), natomiast w przypadku zasad standardowych roczna stawka amortyzacyjna wyniosłaby 25 000 zł (250 000 zł x 10 proc.).
W przypadku budynków lub lokali mieszkalnych wybór metody uproszczonej nie jest obowiązkiem, lecz uprawnieniem podatnika. Podatnik może, ale nie musi wybierać metody uproszczonej.
Cele niemieszkalne wykluczają wybór
Metoda uproszczona dotyczy wyłącznie budynków lub lokali mieszkalnych (por. interpretację Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 sierpnia 2015 r., ITPB1/4511-631/15/PSZ). W świetle objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (DzU z 1999 r. nr 112, poz. 1317 z zm.), w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. W rozporządzeniu tym podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne został przeprowadzony w grupie 1 na podstawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Według tej klasyfikacji budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Jeśli mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, to budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem.
Autor jest doradcą podatkowym
podstawa prawna: Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 2032 ze zm.)
podstawa prawna: ustawa z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 716 ze zm.)
Powierzchnia użytkowa budynku lub jego części
Powierzchnia użytkowa budynku lub jego części to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnację uważa się przy tym również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe (zob. art. 1a pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).
Kiedy lokal jest używany i kiedy ulepszony
Środki trwałe, takie jak budynki i lokale mieszkalne, stosownie do art. 22j ust. 3 ustawy o PIT, uznaje się za:
1) używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy,
2) ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 proc. wartości początkowej.
