Obecne zasady wyłączania z kosztów podatkowych określonej wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego są efektem implementacji do krajowego porządku prawnego regulacji dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (czyli tzw. Dyrektywy ATAD). Reguły określone w art. 15c ustawy o CIT obowiązujące od 1 stycznia 2018 r., w przeciwieństwie do stosowanego wcześniej mechanizmu tzw. cienkiej kapitalizacji, dotyczą również finansowania udzielanego przez podmioty, które nie są powiązane z podatnikiem.
Czytaj także: Limity kosztów finansowania dłużnego należy stosować łącznie
Źródło w przepisach
Zasady ograniczające możliwość zaliczania do kosztów podatkowych odsetek, a także innych opłat związanych z udzielonym podatnikowi finansowaniem (łącznie jako koszty finansowania dłużnego) zostały określone w art. 15c ustawy o CIT. Podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30 proc. kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. W wyniku podatkowym nie należy więc uwzględniać tej części kosztów finansowania dłużnego, która przekracza 30 proc. wartości podatkowego wskaźnika EBITDA.
Zasady ustalania progu
Oceniając, jaka część kosztów finansowania dłużnego może być uwzględniona w wyniku podatkowym, należy mieć na uwadze treść art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT. W jego świetle, limitowania nie należy stosować do nadwyżki nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 mln zł.
Analiza interpretacji indywidualnych w tym zakresie wskazuje, że zagadnienie związane z ustalaniem limitu na potrzeby art. 15c ustawy o CIT w dalszym ciągu przysparza podatnikom wielu problemów interpretacyjnych. Dosyć powszechny jest bowiem pogląd, że wspomniany limit jest sumą kwoty 3 mln zł oraz 30 proc. wartości wskaźnika EBITDA. Co na ten temat sądzą organy podatkowe? Otóż w ich ocenie przedstawiony pogląd jest nieprawidłowy. Jeżeli kwota obliczonej przez podatnika nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie przekracza progu 3 mln zł (w roku podatkowym), to ma on prawo w całości zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych. Natomiast w przypadku, gdy nadwyżka ta przekroczy w roku podatkowym wskazany próg, podatnik powinien wyliczyć wartość odpowiadającą 30 proc. wskaźnika EBITDA (zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT). Podatnik może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość kosztów finansowania dłużnego określoną przez limit 30 proc. podatkowej EBITDA, albo wartość określoną przez próg 3 mln zł, w zależności od tego, która wartość jest wyższa (por. interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 kwietnia 2019 r., 0111-KDIB2-3.4010.90. 2019.1.LG).
